Δεν χωράει αμφιβολία πως από την στιγμή που αποφασίζεις να αφιερώσεις μια μέρα του έτους στην γυναίκα, λες και πρόκειται για αντίκα, ή ένα σπάνιο είδος, προσπαθείς να εκφορτίσεις την ενοχή σου για ό,τι έκανες σ΄ αυτή.
Κάπως έτσι γιορτάζεται η ημέρα του περιβάλλοντος, η μέρα για τη γη, η μέρα για το νερό, για ό,τι τέλος πάντων αφού το έχουμε με κάθε τρόπο κακομεταχειριστεί, πρέπει να φροντίσουμε και για τη συνέχισή του, επειδή η απώλεια του πάνω απ΄ όλα είναι η δική μας απώλεια…
Δηλαδή ένας γνήσια πατριαρχικός τρόπος σκέψης, που όσα έχει ποδοπατήσει τα αναγάγει σε ενθύμια μέσω επετειακών μνημόσυνων.
Κάπως έτσι η μέρα της γυναίκας ακούγεται σαν την γιορτή για κάτι που έχει χαθεί και μένει μόνο η ανάμνησή του.
Οι γυναίκες πάντα αντιμετωπίζονταν σαν την κρυφή πλευρά του φεγγαριού, και έπρεπε ή να ήσουν ταξιδευτής για να τις νιώσεις ή να εισβάλλεις σαν άλλη ΝΑΣΑ στον πλανήτη τους, απόλυτα σίγουρος για την κατάκτησή σου…
Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία.
Η ιστορία μιας ανδροκρατούμενης λογικής που κατάλαβε πως ο καλύτερος τρόπος για να επιβάλλεις την οπτική σου είναι να πείσεις τον άλλον πως δεν βλέπει. Η γυναίκα ειδικά μετά την βιομηχανική επανάσταση, αφού η ύπαρξη της και μόνο, σε κάποιες χρυσές εποχές για τα ιερατεία, ήταν επαρκής λόγος να την τυλίξει η πυρά, προσπάθησε να βγει στο φως, όχι όμως αφουγκραζόμενη το ένστικτό της , αλλά αποδεχόμενη τις ρητορείες για ελευθερία, των αρσενικών.
Δηλαδή παίζοντας το παιχνίδι της ισότητας που την κατέτασσε αυτομάτως σ΄ εκείνη την πτέρυγα με τους απανταχού διώκτες της. Και κατέληξε να χάσει τον εαυτό της, να θέλει να αποδείξει την ταυτότητά της πετώντας την, να γίνει γρανάζι σε μια μηχανή που παράγει κυριαρχία, που προωθεί την εκμετάλλευση και τη βία, που εξοντώνει παιδιά για να πουλήσει όπλα, που χρησιμοποιεί την σεξουαλικότητα για να γεμίσει νευρώσεις τους κοιμισμένους καταναλωτές της, που στην συγκλονιστική θέα του πράσινου απαντά με εκπεμπόμενους μαύρους καπνούς.
Σε μια τέτοια κοινωνία δεν υπάρχει γυναίκα, δηλαδή δεν υπάρχει ομορφιά, ενέργεια, ευγενής δύναμη, δεν υπάρχει ο παλμός εκείνος που από το κοσμικό χάος φέρνει τον οργασμό της ζωής, η γυναίκα μπήκε στις αραχνιασμένες σελίδες του παγκόσμιου ημερολογίου που η πατριαρχία επινόησε.
Αν σήμερα η κοινωνία μας έχει χάσει κάτι, αυτό είναι η γυναικεία ματιά, είναι η γυναίκα σαν η ανάσα μιας ζωής που φέρνει την άνοιξη. Και αυτό φοβούνται οι στρατοκρατούμενες κοινωνίες, οι απόλυτα ευθυγραμμισμένες με την λογική της καταστροφής, φοβούνται την αναγέννηση που υπόσχεται και μόνο η ύπαρξη της γυναίκας, και γι΄ αυτό πρέπει να την καλύψουν με την μπούργκα , με τα ράσα, με την ακαμψία του κυρίαρχου αρσενικού, με την αδιέξοδη λογική του ανταγωνισμού, με την αποδοχή όλων αυτών ως να είναι ο μόνος τρόπος να είναι ο εαυτός της.
Η Γαία , ο πλανήτης μας, είναι ένας αυτορυθμιζόμενος και ζωντανός οργανισμός που αν και τον έχουμε φέρει σε τραγικά αδιέξοδα, εγκλωβιζόμενοι οι ίδιοι στα αποτελέσματα των επιλογών μας, θα βρει τον τρόπο και θα μπορέσει να αποκτήσει και πάλι την ισορροπία.
Η γυναίκα σαν ο συνδετικός κρίκος με την Γαία, άλλωστε και οι δύο δημιουργούν ζωή, φέρουν τον παλμό της ζωής έτσι όπως τον έχουν αποτυπώσει παλαιολιθικά και νεότερα ειδώλια, τονίζοντας τα γεννητικά όργανα, δίνοντάς τους το σχήμα της γης, θα ξαναφωτιστεί από εκείνη την πλευρά του φεγγαριού που δε θα ακούς παρά ψιθύρους από την χώρα της ομορφιάς και που το «σκέφτομαι, άρα υπάρχω,» θα έχει γίνει, υπάρχω, άρα υπάρχεις…Αργύρης Καραβούλιας
© 6.3.2015 Άρθρο μου, δημοσιευμένο στον Ημερήσιο Τύπο