Οι λέξεις των ανθρώπων που άλλαξαν τον εαυτό τους
κι έγιναν ο κόσμος για να αλλάξει μαζί τους,
οι σιωπές των όπλων της επανάστασης που ρίγησαν
στη θέα τεμαχισμένων σωμάτων,
αλλόκοτων οπτασιών, φευγαλέων ονείρων, οργή και ανάθεμα.
Βαθιά αυτή η ρίζα που αγγίζει τον ουρανό
καθώς απλώνει την καρδιά της στον ήλιo
κι ανασταίνεται ο κόσμος...
Ο Τσε μεθυσμένος από την ορμή του οράματος
για την διάχυση του φωτός,
ο Τσε ηθοποιός της ψυχής,
ο Τσε βαμμένος στα χρώματα της αγάπης
καθώς φυτεύει στα αστέρια την ελευθερία του ανθρώπου.
Άγριο περιστέρι του πολέμου,
αθάνατε αητέ του νέου αιώνα
ανάμεσα σε σένα και το πεπρωμένο
το αιώνιο κάλεσμα της ανυπακοής...
η ατέρμονη πορεία του χρόνου γραμμένη στην παλάμη σου,
η αμείλικτη ανάσα του απείρου
στα συννεφένια μαλλιά σου μπλεγμένη…
Στους επαναστάτες που τόλμησαν στη σκηνή και στη ζωή να πολεμήσουν
με την εξουσία του κόσμου και του εγώ την τυραννία…
Αργύρης Καραβούλιας ©
https://www.facebook.com/photo?fbid=728474960570206&set=a.664584933625876
Απόσπασμα από το Θεατρικό έργο «Οι εξομολογήσεις ενός πορτραίτου» που ανέβηκε από τη θεατρική ομάδα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών "Δρυός Τόποι", και έχει παιχθεί σε διάφορες Θεατρικές σκηνές.
Κοπέλα:
Πόσο υπέφερα αυτή τη μοναξιά, το βαθύ ρήγμα της μοίρας, πόσο υπέφερα το θάνατό σου…
Γκεβάρα:
Δεν υπήρξε θάνατος πιο σκληρός από το θάνατο των ονείρων , από το θάνατο των βαθύτερων επιθυμιών για την εκκίνηση ενός καινούργιου κόσμου. Ξέρω πως με έχασαν οι σύντροφοί μου, πως θανατώθηκα μπροστά στα έκπληκτα μάτια της δεινής ανθρωπότητας, αλλά πλέον δεν ήμουν εγώ…
Ο Τσε Γκεβάρα είχε προ πολλού σκοτωθεί, στα ανέφικτα οράματα του αύριο, δεν μπορούσαμε να ξανά ορίσουμε τις καινούργιες επαγγελίες, ο θάνατος των ανθρώπων τα πήρε όλα. Ξέρω πλέον πως δεν μπορεί τίποτα να ξεκινήσει χωρίς να δημιουργήσουμε μια ύλη από κάπου, ο νόμος της μεταστοιχείωσης των αλχημιστών θα αναλάβει τα υπόλοιπα.
«Τι σημασία έχει αν μας βρει ο θάνατος; Σημασία έχει ότι η κραυγή μας θα ακουστεί και ένα άλλο χέρι θα βρεθεί για να πάρει το όπλο μας, και άλλοι άνθρωποι θα ξεσηκωθούν, για να πιάσουν το τραγούδι, για να ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της νίκης»… θα μπορούσα να συνεχίσω να λέω αυτά, άραγε σήμερα, ποια η θλιμμένη σημασία τους πλέον;
Κοπέλα:
Δεν ήσουν ποτέ ο Γκεβάρα του μύθου, ήσουν ένας άνθρωπος που πήρε το μύθο για να πλάσει τη γέφυρα για το πραγματικό, και με αυτή την προσπάθεια άλλαξαν πολλά, αλλά το στίγμα παραμένει, ο άνθρωπος ακόμα διψά για ελευθερία.
Γκεβάρα:
Ποια ελευθερία, αυτή του ελεύθερου χρόνου του σημερινού σκλαβωμένου εργάτη και υπαλλήλου, ποια ελευθερία, αυτής της δήθεν για περισσότερες επιλογές, στο χρυσωμένο κελί της φυλακής, του σημερινού κόσμου.
Η ελευθερία ποτέ δεν διαπραγματεύτηκε, ποτέ δεν έγινε το κίβδηλο αποτέλεσμα μιας χαμένης επανάστασης, γιατί τελικά η ελευθερία δεν κερδίζεται στα πεδία των μαχών, αλλά μέσα στην επικράτεια που δρα η συνείδηση, εντός του χώρου που πάλλει το εσω φως, η ελευθερία δεν κυμαίνεται από τα λάθη των εκπυρσοκροτήσεων της επανάστασης για να ορθωθεί, στέκει πάντα εκεί όρθια έξω από το συμβατικά αντιληπτό μας πεδίο.
Από την ένοπλη επανάσταση ξεπήδησε η ουτοπία και το ποιητικό βίωμα. Δεν ανησυχώ πλέον, ο κόσμος μπορεί να πάει να κοιμηθεί ήσυχος, έτσι και αλλιώς οι πυροβολισμοί μας στόχευαν έναν άλλο κόσμο, πυροδοτούσαν τους παλμούς μιας καρδιάς που ιχνογραφεί το μυστήριο και το άγνωστο.
Εγκαταλείπω την όραση αυτού του δράματος, παίρνω μαζί μου τον Οιδίποδα και τον Δάντη, έχω αγκαλιά τον Δον Κιχώτη και τους στωικούς, τον Επίκουρο και τον Τζορντάνο Μπρούνο. Ο Αρθύρ Κραβάν κυνηγημένος και αιωνίως λιποτάκτης, ο Ραβασόλ να ανατινάξει τα μυαλά των μπάτσων, ο Ρεμπώ κυνηγημένος πίσω από μια αρμάδα λέξεων, και ο Μπλέηκ εκστατικός να γεύεται τον ουρανό, να κυνηγά το χρυσαφένιο άρμα του χρόνου. Ο Σαίξπηρ να σπρώχνει και άλλο μπροστά την εικόνα του κόσμου μέσα από το πολυπρισματικό φακό της έμπνευσης, ναι η έμπνευση ήταν η οριακή μας απόδραση.
Δεν υπάρχει πλέον νύχτα, δεν υπάρχει άλλο Κρύο, αποχωρώ από την κόλαση με την ψυχή μου κρεμασμένη από τα λόγια σου.
Αργύρης Καραβούλιας © 2009