Δημιουργοί με το κιλό, αφθονούν ως είδος στο μεταμοντέρνο παζάρι της γκρίζας καλλιτεχνούπολης, επιπλέουν στον αφρό των ημερών ντυμένοι πομφόλυγες, διαλαλώντας την λιπόσαρκη πραμάτειά τους…
Στην εποχή της εύκολης μετωνυμίας όπου όλα επιτρέπονται να αντιγράφονται απ’ όλα όπως η συνθήκη της τεχνοβαρβαρότητας επιτάσσει, άνθρωποι με μηδενικό ειδικό βάρος, αναγνώστες μόνο των οθονών αφής, αίφνης ανακηρύσσονται ποιητές, συγγραφείς, επίδοξοι χειριστές του Λόγου, χάριν της ελαστικής τους ηθικής και της ανύπαρκτης αυτοσυνείδησης εύκολα προσκολλώνται στα «γρανάζια» της περιώνυμης Τεχνητής Νοημοσύνης.
Η ανάπτυξη τεχνολογικών εργαλείων πάντοτε και παντού ήταν χρήσιμη, επιτρέποντας μέσω της χρησιμοποίησής τους την μεθοδικότερη εποπτεία σε καθετί που θα εφαρμόζονταν.
Ο επίμοχθος και με γνώθι σαυτόν συγγραφέας, κατά την ατέρμονη και άπειρη περιπέτειά του στην γραφή, δικαίως διευκολύνεται στα σημεία χρησιμοποιώντας αυτά τα εργαλεία.
Είναι μία συμπληρωματική οδός διευκόλυνσης στην διαδρομή της γραφής η αλματώδης ανάπτυξη εργαλείων όπως αυτών της Τεχνητής Νοημοσύνης με τις δεκάδες πλατφόρμες που αφορούν στον γραπτό λόγο και επ΄ ουδενί η κατευθυντήρια οδός τής δημιουργικής έκφρασης.
Σήμερα, φτάνουμε στο σημείο άνθρωποι παντελώς άσχετοι με την γραφή, αφού δεν έχουν ποτέ εντρυφήσει στην υψηλή λογοτεχνία, αποκομμένοι από τις φιλοσοφικές της διαστάσεις, παντελώς ξένοι με τις γλωσσικές της διακλαδώσεις, με περισσή ευκολία να δημοσιεύουν ποίηση, δοκίμια, μυθιστορίες γραμμένα σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου από τα εργαλεία της Τεχνητής Νοημοσύνης παρουσιάζοντας τα ως αποκτήματα της δικής τους μυωπικής έμπνευσης.
Σίγουρα για κάποιον που ξέρει να διακρίνει το ύφος του ζωντανού λόγου από το τεχνητό απείκασμά του όλο αυτό το φαιδρό σύμφυρμα προκαλεί τουλάχιστον τον γέλωτα, χωρίς βέβαια οι όποιες αντιδράσεις να εμποδίζουν τούς εν λόγω συγγραφικούς πιθηκισμούς να μεγαλώνουν και να διευρύνονται συνεχώς με αποτέλεσμα τα ανούσια τιτιβίσματα κύκλων που νομίζονται καλλιτεχνικοί, τις γλοιώδεις πόζες από συγγραφικές μούμιες και τα άθλια παζάρια των εκδιδόμενων γυρολόγων.
Εν τέλει, βλέπουμε «τυφλούς να οδηγούν τυφλούς», παραμένοντας ίδιο το απύθμενο θράσος της ανθρώπινης βλακείας σε κάθε εποχή, πόσο μάλλον όταν αυτή η εποχή φαντάζει φανταχτερή λόγω της τεχνητής και παγερής επιφάνειάς της.
Αργύρης Καραβούλιας ©