γράφει ο Νίκος Λυγερός
Η στρατηγική δεν έχει ηθική, διότι είναι ένα εργαλείο και μόνο. Απλώς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει νοημοσύνη. Με άλλα λόγια μην περιμένεις τίποτα από τους άλλους, αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Το θέμα είναι να είσαι αξιόπιστος, διότι ξέρεις να διαχειριστείς δύσκολες καταστάσεις.
Δεν μας ενδιαφέρουν τα λόγια σου, αν δεν έχουν πρακτικό αντίκτυπο. Έτσι είναι ο άνθρωπος με την ανθρωπιά του, που δημιουργεί μια ανθρώπινη στρατηγική όταν θέλει όντως να βοηθήσει τους δικούς του και δεν το περιμένει από την ίδια του τη στρατηγική. Το πρέπον, λοιπόν, είναι να βάλεις εσύ το στοιχείο της ηθικής στη στρατηγική. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργείς ορθολογικά και ελληνικά, αφού τότε είσαι στο πλαίσιο του Ελληνισμού.
Η ανθεκτικότητά σου μόνο θα σου επιτρέψει να κάνεις τη διαφορά και στις δύσκολες συνθήκες, ακόμα και όταν όλοι πιστεύουν ότι δεν γίνεται. Η πορεία του Ελληνισμού με την ελληνική ΑΟΖ είναι ξεκάθαρη και μιλούμε για 1,7 τρισεκατομμύρια ευρώ για την συνολική αξία των κοιτασμάτων. Η πορεία του Ελληνισμού με τον ελληνικό ζεόλιθο είναι και αυτή ξεκάθαρη και μιλούμε για 30 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι σημαντικό να έχουμε αυτά τα δεδομένα στο μυαλό μας για να καταλάβουμε ότι έχουμε προοπτικές για το μέλλον και πρέπει απλώς να λύσουμε τοπικά τα τωρινά προβλήματα. Κατά συνέπεια πρέπει να υποστηρίξουμε με σοβαρότητα κι όχι με χοντρά κόλπα που είναι κατανοητά από οποιονδήποτε ειδικό του θέματος. Η διαχείριση του θέματος δεν αφορά κάποιο κόμμα, αλλιώς θα ήταν εγκληματικό για την πατρίδα μας.Το θέμα είναι εθνικό και μόνο σε αυτό το πλαίσιο έχει νόημα για την υψηλή στρατηγική.
Η στρατηγική θέλει τώρα αποφασιστικότητα και ορθολογισμό κι όχι κωλοτούμπες που αλλάζουν κάθε τόσο και λιγάκι. Η σταθερότητα κι η ανθεκτικότητα είναι παράμετροι που παίζουν σημαντικό ρόλο για μια πατρίδα που έχει διαχρονικά στοιχεία και ζει εδώ και αιώνες.
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι κατά πόσο θέλουμε επί της ουσίας να είμαστε ενεργοί και να μην περιμένουμε παθητικά την επίλυση του προβλήματος. Σε εμάς ανήκει ο ρόλος της πρωτοβουλίας, αρκεί να θέλουμε να υλοποιήσουμε τη στρατηγική μας. Όσοι βλέπουν την Τουρκία ως απλό μέλος του ΝΑΤΟ, αναγκάζονται να παραδεχθούν ότι είναι πια επίσημα αναξιόπιστη. Και όσοι ήθελαν την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να μην έχουμε πια εντάσεις, βλέπουν τώρα ότι αυτή η προσέγγιση δεν είχε κανένα νόημα. Διότι πολύ απλά η Τουρκία είναι βαθιά ανατολίτικη και δεν θέλει να μοιραστεί τις αξίες της Ευρώπης. Με τις κινήσεις του Προέδρου της ακόμα και οι πιο ραγιάδες πρέπει ν’ αλλάξουν τις θέσεις τους.
Η παράλογη συμπεριφορά της Τουρκίας δεν ξαφνιάζει βέβαια κανένα ειδικό αφού ακολουθεί τα ίδια νοητικά σχήματα:προκαλεί, καταπατά, παραβιάζει.
Αλλά όλα αυτά είναι πάντα για το φαίνεσθαι ειδικά όσον αφορά στην Ελλάδα και την Κύπρο διότι θέλει να δείξει ότι τουλάχιστον σε αυτές τις περιοχές κρατά τον έλεγχο τουλάχιστον φαινομενικά. Αυτό που την απασχολεί πραγματικά είναι η προγραμματισμένη γέννηση του Κουρδιστάν διότι οι επιπτώσεις της θα είναι όλο και πιο μεγάλες για όλη την περιοχή αλλά επίσης επειδή γίνεται αντιληπτό από όλους ότι η Τουρκία δεν διαθέτει τις δυνάμεις για ν’ αντισταθεί αποτελεσματικά στη δράση των Κούρδων που θέλουν να απελευθερωθούν από το βάρβαρο ζυγό της.
Παλαιότερα αν κάποιος έλεγε ότι η Τουρκία θα βγει από το ΝΑΤΟ, όλοι θα έλεγαν ότι είναι αδιανόητο στην χειρότερη περίπτωση και ουτοπικό στην καλύτερη. Ενώ τώρα αυτή η δήλωση ακόμα κι αν φαίνεται προφητική, είναι φυσιολογική. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται εδώ και δεκαετίες το θεσμικό πλαίσιο του ΝΑΤΟ επειδή υπήρχαν ανοχές και συμφέροντα στη Μέση Ανατολή.
Αλλά ο πόλεμος στη Συρία έδειξε αυτά που δεν είχε καταφέρει να αποδείξει ο πόλεμος στο Ιράκ, δηλαδή το μέγεθος της αναξιοπιστίας της Τουρκίας. Διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για μια χώρα αντιδημοκρατική, δικτατορική με μια παράλογη νοσταλγία λόγω βαρβαρότητας και γενοκτονιών κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, αλλά και για έναν επικίνδυνο "σύμμαχο" που θέτει σε κίνδυνο με τις πράξεις του. Όμως το πιο σημαντικό για όσους πιστεύουν βέβαια είναι ότι η Κύπρος θα μπει στο ΝΑΤΟ για λόγους γεωστρατηγικούς, επειδή δεν θα υπάρχει πια το εμπόδιο της Τουρκίας. Μάλιστα αυτός είναι άλλος ένας τρόπος αφοπλισμού του θεσμού των εγγυητριών δυνάμεων που μας απασχολούν τόσες δεκαετίες αλλά και αποφυγής συμβιβασμού περί στρατιωτικών βάσεων και για τις παρούσες και για τις μελλοντικές.
Ποιος είναι ο λόγος των συζητήσεων με το κατοχικό καθεστώς, αφού όλοι βλέπουμε πια και οι πιο αφελείς ότι λειτουργεί όχι ως πρεσβεία της Τουρκίας, διότι αυτή δεν του δίνει αυτό το επίπεδο, αλλά ως επίσημο προξενείο; Οι συζητήσεις σε κοινοτικό επίπεδο δεν μπορούν να έχουν αποτελέσματα σε υψηλότερο. Επίσης αυτήν την περίοδο με τις θέσεις της Τουρκίας, ποιος μπορεί να περιμένει κάτι το θετικό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για συζητήσεις χωρίς διαπραγματεύσεις. Το κατοχικό καθεστώς λειτουργεί αποκλειστικά στο πλαίσιο της τουρκικής προπαγάνδας και της επιτρέπει να μιλά για τον εαυτό της δίχως να μιλά η ίδια. Μόνο που τώρα όλοι έχουν καταλάβει ότι δεν είναι καν μια κλασική μαριονέτα, διότι η Τουρκία καλλιεργεί την ικανότητα του εγγαστρίμυθου και είναι η ίδια που μιλά από το στόμα του. Πότε λοιπόν θα εγκαταλείψουμε αυτή την προσέγγιση για ν' αρχίσουμε έναν αληθινό διάλογο σε διακρατικό επίπεδο αξιοποιώντας το Διεθνές Δίκαιο και τίποτα λιγότερο.
Η στρατηγική ήττα της Τουρκίας δεν είναι μόνο ότι δεν είναι πια ούτε το ίχνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κι ότι σιγά σιγά έχασε σχεδόν όλες τις περιοχές που κατείχε στην Ευρώπη, αλλά ότι ετοιμάζεται με την πάροδο του χρόνου να χάσει την περιοχή του Κουρδιστάν. Διότι το να χάσει ευρωπαϊκές περιοχές, δεν ήταν ένα πρόβλημα ουσιαστικό αφού ποτέ δεν ένιωθε ευρωπαϊκή. Ενώ το Κουρδιστάν βρίσκεται στην ανατολή της, με άλλα λόγια σε μια περιοχή που την ενοχλεί λόγω της νοοτροπίας της. Επίσης πάντα θεωρούσε ότι από αυτή την πλευρά είχε στρατηγικό βάθος και γι’ αυτόν τον λόγο καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων που ήταν εκεί πριν από αυτή διότι είναι αυτόχθονες λαοί. Η μελέτη ενός χάρτη όπου βρίσκεται ο τουρκικός κόσμος κατά την Τουρκία, διαφωτίζει το όλο θέμα. Η Τουρκία δεν είχε προβλέψει τις επιπτώσεις του πολέμου στη Συρία και στο Ιράκ κι είχε επιλέξει βέβαια την πλευρά της τρομοκρατικής οργάνωσης Daesh. Βέβαια αυτή η πράξη της επιλογής των ηττημένων δεν είναι μια καινοτομία για την Τουρκία, αλλά παράδοση λόγω έλλειψης στρατηγικής σκέψης.
Όλο το παιχνίδι μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας δεν γίνεται κατανοητό αν εξετάζουμε μόνο τα δεδομένα του παρόντος και το θέμα του πυρηνικού σταθμού. Είναι σαν να κοιτάζουμε μόνο μια παρτίδα που ανήκει σ’ ένα αγώνα. Η Ρωσία με τον πόλεμο του 1877-1878 λόγω πανσλαβισμού και συμμαχίες με τη Ρουμανία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο έθεσε τα όρια της Τουρκίας στην Ευρώπη.
Μόνο που η τροποποίηση της Συνθήκης Αγίου Στεφάνου μέσω της Συνθήκης Βερολίνου, δεν είχε τα αποτελέσματα που επεδίωκε η Ρωσία. Η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο χωρών είναι βέβαια ακόμα πιο βαθιά και μόνο όσοι δεν ξέρουν το ιστορικό υπόβαθρο, δεν τη βλέπουν. Μια μελέτη θα έδειχνε ότι τα ρώσικα τεχνάσματα και ο τουρκικός ραγιαδισμός είναι συμβατοί μόνο και μόνο επιφανειακά και πάνω σε αυτά παίζουν και οι δύο Πρόεδροι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ακολουθούν οι λαοί.
Έχουμε δει ανάλογες προσεγγίσεις και στη Συνθήκη Καρς το 1921 λόγω ιδεολογίας που έγινε εις βάρος των Αρμενίων. Και εδώ υπάρχει στημένο παιχνίδι, μόνο που οι παίκτες δεν είναι αυτοί που παίζουν αλλά οι λαοί.
Όσοι δεν βλέπουν ότι ο Πρόεδρος της Ρωσίας έχει μια σοβιετική προσέγγιση για τη χώρα του, κάνουν ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος. Όσοι πιστεύουν ότι είναι προστάτης της χριστιανικής πίστης είναι όντως αφελείς. Διότι δεν εξετάζουν την ιστορία με έξυπνο τρόπο. Για πολλούς Ρώσους η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν μια μεγάλη καταστροφή, διότι πολύ απλά δεν ήξεραν πια τι ήταν η Ρωσία χωρίς κομμουνισμό. Άρα η αρχή της ιστορίας τους είχε ως κοινό σημείο το επίσημο και το ιδεολογικό τέλος της ιστορίας. Γι’ αυτόν τον λόγο ακολουθούν τόσο εύκολα τον Πρόεδρο τους παρόλο που δεν είναι δημοκρατικός, άλλωστε τι σημαίνει η λέξη δημοκρατία όταν έχεις ζήσει μόνο στην Ένωση Σοβιετικής Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών;
Τι σημαίνει απεγκλωβισμός όταν έχεις το σύνδρομο της Στοκχόλμης σε σχέση με τη Ρωσία, αφού ήταν μια από τις 14 σκλαβωμένες χώρες; Μόνο οι βαλτικές χώρες κατάφεραν την απελευθέρωση τους, ενώ η Ουκρανία ακόμα το παλεύει. Έτσι η σοβιετική προσέγγιση παραμένει ζωντανή, επειδή επί της ουσίας, η Ρωσία δεν έχει βρει ακόμα τον εαυτό της. Και την ώρα της αναζήτησης, η νοσταλγία του παλιού συστήματος ανακουφίζει τις παλαιότερες γενιές. Γι’ αυτόν τον λόγο η Ρωσία δεν είναι ακόμα ούτε σταθερή ούτε αξιόπιστη. Δεν ξέρει ακόμα τι σημαίνει ο συνδυασμός της δημοκρατίας με την ελευθερία.
Η Τουρκία είναι μαζί με την τρομοκρατική οργάνωση Daesh και δυσκολεύεται να κρυφτεί πίσω από τα τυπικά της συμμαχίας. Η Τουρκία δεν πιστεύει στα ιδανικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, διότι η ίδια δεν θέλει να δώσει κανένα δικαίωμα στους ανθρώπους που κατοικούν την περιοχή που ελέγχει. Έτσι όταν κατηγορεί την Γαλλία και γενικότερα την Ευρώπη και την Αμερική, επειδή απλώς ακούν τις διαμαρτυρίες των Κούρδων, απλώς βυθίζεται όλο και πιο βαθιά σ’ ένα σκοταδισμό που δεν αντέχει το φως. Την ενοχλεί που η Γαλλία καταδικάζει τις πράξεις γενοκτονίας που διαπράττει στη Συρία και ειδικά στο Αφρίν.
Την παρενοχλεί το γεγονός ότι οι Κούρδοι, οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι έχουν ενωθεί για να σταματήσουν τη βάρβαρη πορεία της. Θα ήθελε η Τουρκία να είναι η κυρίαρχη δύναμη της περιοχής για να μπορεί να καταπατά τους Κούρδους ή οποιονδήποτε άλλο λαό που της αντιστέκεται χωρίς να έχει να υποστεί κάποιο κόστος. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το γεγονός ότι δεν συμβαδίζει πια με τη στρατηγική του ΝΑΤΟ έχει γίνει κατανοητό σε όλους ακόμα και στους πιο ραγιάδες. Η απομάκρυνση από το πνεύμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κι αυτή δεδομένη. Όμως το χειρότερο γι’ αυτήν είναι ότι έχει ήδη αποδεχθεί ότι είναι μόνο και μόνο μια περιφερειακή δύναμη δίχως καμία εμβέλεια. Και τώρα κανείς δεν την εμπιστεύεται, αφού η αναξιοπιστία της έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο.
Η Τουρκία δεν φαίνεται πια αλλά είναι μια βάρβαρη δικτατορία που μισεί την ελευθερία και τη δημοκρατία.Δεν έχουμε πια το δικαίωμα της αδιαφορίας. Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε την Τουρκία να διαπράττει εγκλήματα όχι μόνο κατά των Κούρδων, αλλά και κατά της Ανθρωπότητας, χωρίς να πάρουμε θέση και να προστατέψουμε τους αθώους. Ακόμα και τώρα μετά από δεκαετίες άρνησης, η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων. Μάλιστα θεωρεί ότι έκανε το πρέπον για να προστατέψει την τουρκική ακεραιότητα, ενώ όλοι ξέρουμε πλέον ότι πρόκειται για μια απαράδεκτη και αβάσιμη δικαιολογία. Πρόκειται για μια βαρβαρότητα που πρέπει να καταδικαστεί επίσημα από την ίδια την Ανθρωπότητα.
Ενώ η Τουρκία συνεχίζει να καταστρέφει πολιτιστικά αγαθά, μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς και βέβαια να κατασπαράζει λαούς μόνο και μόνο για να επιβάλλει τις φρικτές της τοποθετήσεις. Μπορεί παλαιότερα οι περισσότεροι από εμάς να μην έζησαν τα γεγονότα και να θεωρούν ότι ανήκουν στο παρελθόν, που δεν πρέπει να σκαλίζουμε, αλλιώς θα ξύσουμε πληγές που δεν έχουν κλείσει. Αλλά τώρα είμαστε όλοι εδώ, είμαστε ενήμεροι και ξέρουμε ακριβώς ποια εγκλήματα διαπράττει.
Αντί λοιπόν να κατηγορούμε τις δυνάμεις που δεν έκαναν τίποτα στο παρελθόν, για να προστατέψουν και υποστηρίξουν τους αθώους που έγιναν θύματα γενοκτονίας, θα ήταν καλό να αναρωτηθούμε ποια είναι η τωρινή ηθική των μαχητών του Δικαίου απέναντι στις φρικτές πράξεις της Τουρκίας και ποιο είναι το πρέπον να κάνουμε για τους σημερινούς αθώους.
Οι περισσότεροι Χριστιανοί έχουν την εντύπωση ότι όλοι οι Μουσουλμάνοι είναι ίδιοι. Όμως είναι ένα τεράστιο θρησκευτικό λάθος που έχει στρατηγικές επιπτώσεις. Αυτό το μείγμα δεν έχει νόημα σε βάθος χρόνου αλλά ούτε επί του παρόντος. Αν δεν βλέπουμε τις διαφορές μεταξύ σουνιτών και σιιτών πώς να καταλάβουμε τι σημαίνουν οι αιρετικοί ουαχαμπίτες.
Σε κάθε περίπτωση είναι απαραίτητος ο διαχωρισμός όχι μεταξύ των παραδοσιακών διαφορών αλλά σε σχέση με τη δράση και τον σεβασμό προς τις άλλες θρησκείες. Δεν μπορούμε να αποδεκτούμε μια θρησκεία βαρβαρότητας που θέλει να εξοντώσει όλες τις άλλες επειδή θεωρεί ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε μια θρησκεία που δεν σέβεται τις γυναίκες. Και τη διαφορά τη βλέπουμε και με το Κουρδιστάν όπου οι γυναίκες είναι μαχητές στο ίδιο επίπεδο με τους άντρες σε όλες τις φάσεις της απελευθέρωση αυτού του λαού. Πώς θα μπορούσαμε λοιπόν να μη βλέπουμε τη διαφορά.
Γι' αυτόν τον λόγο αυτό που έχει σημασία είναι ο σεβασμός προς αυτή τη διαφορά. Διότι πρέπει ν' αντιληφθούμε ότι υπάρχει πολιτισμικός πόλεμος εντός του μουσουλμανικού πλαισίου και πρέπει και εκεί να πάρουμε μια θέση δίκαια για να προστατέψουμε τους αθώους όποια και να είναι η θρησκεία τους. Αλλιώς δεν έχει νόημα να λέμε ότι ανήκουμε στην Ανθρωπότητα κι ότι πιστεύουμε. Διότι η αγάπη μας δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στους δικούς μας. Για τους Δίκαιους οι δικοί τους είναι όλη η Ανθρωπότητα κι όχι κάποια γειτονιά.