Ο χρόνος στην καραντίνα φαντάζει σαν μια ανάπαυλα σε αναμονή, νιώθω ολόγυρα να με περιστοιχίζει το άυλο φράγμα της σιωπής και παράλληλα την ακατανίκητη έλξη να ουρλιάξω, να δραπετεύσω από την φυλακή της ασφάλειας στην αβεβαιότητα της ζωής, να σκίσω με μια κίνηση το δίχτυ της Αδράστειας.
Το ανάγλυφο ημερολόγιο καραντίνας αδυνατεί να καταμετρήσει ημέρες, να ταξινομήσει ώρες, να συμπεριλάβει χρονικά διαστήματα, η έννοια του χρόνου έχει επιταχυνθεί σαν απουσία….
Το ημερολόγιο συνεχίζει να εκτρέπει τον χρόνο, να τον βγάζει
από το ασφυκτικό καλούπι της καραντίνας, η ημέρα δεν μετριέται, δεν ζυγίζεται,
δεν ταξινομείται γιατί αποτελεί το δικό μου βίωμα, την δική μου ανέλπιστη
απόδραση στο τηλαυγές θάμβος της ύπαρξης.
Ημέρα καραντίνας πρώτη, δεύτερη, τρίτη, τι σημασία έχει η
αρίθμηση, όλα φέρουν την ίδια υφέρπουσα ταραχή, το ίδιο αποτύπωμα προσμονής.
Κοιτάζοντας έξω, αντικρίζω την μάσκα της πραγματικότητας, την
προσομοίωση της αλήθειας που εξισώνει ισοπεδωτικά ανθρώπους, ψυχές, όνειρα και
πεπρωμένα.
Ποτέ δεν ήταν τόσο ασφυκτικά εντυπωμένη στην ανάσα της ζωής
αυτή η μάσκα της ψεύτικης πραγματικότητας, να θέλει το ψέμα που αναδύει
επιδημικό όλεθρο να υποκαταστήσει την αλήθεια της ύπαρξης, το άγγιγμα της
ποίησης, το βλέμμα του έρωτα, την ανυπόκριτη συνύπαρξη.
Φορέσαμε μάσκα στην χειραψία και την καταστήσαμε σαθρή,
ντύσαμε με ευφάνταστα νούμερα τις ζωές μας για να μεσουρανήσουν κίνητρα με «εμβολιασμένα»
κέρδη, με ρηχές αναγνώσεις της επιστήμης προσπαθούμε να καλύψουμε τα κενά της
λογικής, μπολιάσαμε την ελπίδα με τον φόβο διασπείροντας τον ιό της κορόνας
στις οθόνες του κόσμου γιατί δεν τολμούμε να αντικρίσουμε στην οθόνη της
αλήθειας, τον υιό της Κορωνίδας, Ασκληπιό.
Ημερολόγια καραντίνας, ημέρα τέταρτη, πέμπτη, εικοστή και
συνεχίζεται το σόου των ευφάνταστων σεναρίων, των αιτιολογημένων θανάτων, των
ανέγγιχτων συνειδήσεων, της σιωπηρής διαμαρτυρίας για όλο αυτό που χωρίς κανέναν
ενδοιασμό θέλησε να κλέψει τη μέρα μας, τον χρόνο μας για να τον βάλει στη δική
του παρένθεση, να τον εγκιβωτίσει με τη δική του παρα-νόηση, να μας εκτρέψει
από την κοίτη της ζωής μας και την ηλιοτροπική της εξ-έλιξη.
Σε αυτό το χρονικό καραντίνας δεχθήκαμε να παίξουμε τον ρόλο
των αποκλεισμένων από τη γεύση και την όραση, να περιχαρακώσουμε σε ημερολόγια
τη μέρα μας και τον ουράνιο νόστο της, την αλήθεια και τον επι-κείμενο θρίαμβό
της.