Ο ΑΙΘΕΡΑΣ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, Ο ΕΞΟΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΓΟΝΗΣ - ΤΑ ΑΙΘΕΡΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Ο Αιθέρας στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, 

ο εξοβολισμός του από την σύγχρονη επιστήμη 

και η φυσική της οργόνης

Τα αιθερικά πεδία της Ελληνικής σκέψης

 

του Αργύρη Καραβούλια

✒Σε περιόδους πνευματικής πενίας και γενικότερης πτώσης των αξιών όπως  η εποχή που διανύουμε, ο άνθρωπος ψάχνοντας και αγωνιώντας για την διέξοδό του στρέφεται προς την Γνώση, ξέρει πως ο μόνος τρόπος για να μην αφομοιωθεί από ένα χυλό άγνοιας και προκαταλήψεων, εκεί που μεθοδικά οδηγούν τις μάζες σήμερα οι εξουσίες, είναι να ανοίξει τις πύλες του μυαλού του σε μεγαλύτερα εύρη κατανόησης και σε πλατύτερες αντιληπτικές περιοχές.

 

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως στην Δύση κυρίως τα τελευταία χρόνια έχουμε σωρεία εκδόσεων βιβλίων αρχαίας σοφίας πρωτίστως από τους αρχαίους πολιτισμούς των Ινδιών και δευτερευόντως της Κίνας.

Όροι όπως “Γιόγκα”, “Πράνα”, “Σατόρι”, “Ντάρμα” ή “Άτμαν” αλλά και “Τσι”, Γιν-Γιανγκ” ή “Ι τσινγκ”, έχουν γίνει κοινοί τόποι που αποδεικνύουν από την μία το γεγονός της όρεξης για πνευματική εκγύμναση του σημερινού ανθρώπου, αλλά από την άλλη υποθάλπουν και την παγίδα μιας ξερής αφομοίωσης χωρίς βαθύτερη σύνδεση με τα αρχέτυπα κύτταρά του, κυρίως για τον Έλληνα αλλά και ευρύτερα τον δυτικό άνθρωπο του σήμερα.

Όλο αυτό ασφαλώς μαρτυρά την πανίσχυρη έλξη της Γνώσης που πάντα θα είναι παρούσα όσο υπάρχει άνθρωπος, παρόλες τις όποιες εξωτερικές ανασταλτικές επιδράσεις, μαρτυρά την ηλιοτροπική μας κλίση προς την πηγή, την ασύλληπτης ομορφιάς σύνδεση του πνεύματος με τις αρχέγονες καταβολές του.

Ένα από τα ονόματα αυτής της σύνδεσης λέγεται Αιθέρας, ένας όρος και ένας κόσμος που η επαφή μαζί του είναι η επαφή με την φυσική μας προέκταση στο υπερβατικό διάστημα του οντολογικού μας προορισμού.

Γνωριμία λοιπόν, με τον αιθέρα μέσα από τα ελληνικά κείμενα, για να εντρυφήσουμε σε αυτά τα κείμενα γιατί μέσω αυτών θα καταλάβουμε πολύ καλύτερα τι ακριβώς είναι ο αιθέρας και γιατί τόσο επίμονα θέλησε η σύγχρονη επιστήμη να τον εξοβελίσει, να αποσιωπήσει την γονιμοποιό επίδρασή του επί του ανθρώπινου πνεύματος και να διαπιστώσουμε εν τέλει πως ο αιθέρας επιστρέφει απλώς αλλάζοντας όνομα στις σχετιζόμενες με αυτόν επιστημονικές περιοχές.

Ασφαλώς το θέμα είναι τεράστιο και είναι αδύνατο στα πλαίσια ενός άρθρου έστω και περιληπτικά να καλυφθεί, γι’ αυτό θα δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στα αρχαία κείμενα περί αιθέρα και θα επανέλθουμε στο θέμα με άλλο άρθρο για το τι συμβαίνει σήμερα κυρίως στην περιοχή της επιστήμης και τι επικρατεί γύρω από το “απαγορευμένο” αυτό ζήτημα.

Παράλληλα θα δούμε εν συντομία και τα ίχνη της πορείας που ο μεγάλος ερευνητής και επιστήμονας Βίλχελμ Ράιχ συναντήθηκε με τον αιθέρα-οργόνη, τις σημαντικές πτυχές αυτής της πορείας και τους σταθμούς αυτής της συνάντησης όπως και τα ζητήματα που ανακινούσε η ανακαλυφθείσα οργόνη και γι΄ αυτό το λόγο έπρεπε να καταδιωχθεί ο Βίλχελμ Ράιχ για αυτή του την ανακάλυψη από το επιστημονικό κατεστημένο.

Ο ΑΙΘΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ

Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός η πρωτοτυπία της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων, η ιδιοφυής σύλληψη των πραγμάτων και ο επαναστατικός τρόπος θέασης του κόσμου σε εποχές που αυτός ο επιστημονικός τρόπος πρόσληψης της γνώσης δεν είχε εμφανιστεί πουθενά, σε κανέναν λαό και σε καμία γεωγραφική περιοχή.

Η φιλοσοφική σκέψη όπως αναπτύχθηκε κυρίως από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους με την πρωτοκαθεδρία του Νου πλέον ως το όργανο για την παρατήρηση του κόσμου και με τα αντίστοιχα συμπεράσματά του από την εν λόγω παρατήρηση, δεν γεννήθηκε από το μηδέν στους πρώτους Έλληνες φιλόσοφους.

Σπέρματα αυτών των αντιλήψεων και δείγματα  του συγκεκριμένου τρόπου ιδέσθαι υπήρχαν στην κοσμογονία μας όπως είχε διαμορφωθεί στο πέρασμα χιλιάδων χρόνων και όπως είχε αποκρυσταλλωθεί στην κατά συνθήκη ονομαζόμενη μυθολογία μας, το πλέον γόνιμο έδαφος για να φυτρώσουν πάνω του και να φουντώσουν η γνώση και η μετέπειτα επιστήμη, η ελληνική δηλαδή κίνηση του πνεύματος.

Στο έδαφος αυτό ήταν που βλάστησαν οι ιδέες και οι πρωτότυπες σκέψεις για να γεννήσουν το ελληνικό θαύμα, μια κοσμική εκτίναξη του πνεύματος όπου αναπτύχθηκαν όλες οι επιστήμες, όλες οι φιλοσοφίες, όλες οι τέχνες.

Tree of Life

Στην μυθολογική materia prima βλάστησαν οι πρώτες νοηματικές συλλήψεις για την δημιουργία του κόσμου μέσα από το πλούσιο και ανεξάντλητο αφηγηματικό υλικό των μύθων, εδώ είναι που η γονιμοποίηση του πνεύματος με την κοσμική σοφία εξέπεμψε την πρώτη σπίθα της νοημοσύνης για να προκύψει η ανάπτυξη της σκέψης και συνακόλουθα η γέννηση της επιστήμης, με την κυριολεκτική του έννοια εδώ ο όρος.

Ήταν η επιστήμη των Ελλήνων στην πρώτη της μυθολογική εκδοχή που κατέγραψε τους φυσικούς νόμους της δημιουργίας, που συνέθεσε το κοσμικό παιχνίδι του παραγωγικού και καταστροφικού κύκλου και το ανέγνωσε και στο επίπεδο της ατομικής ύπαρξης.

Την κοσμογονία αυτή καταγράφει με την πένα του όταν μας μιλάει για την γέννηση του Αιθέρα ο Ησίοδος στην Θεογονία του:

«ἐκ Χάεος δ᾽ Ἔρεβός τε μέλαινά τε Νὺξ ἐγένοντο·

Νυκτὸς δ᾽ αὖτ᾽ Αἰθήρ τε καὶ Ἡμέρη ἐξεγένοντο,

οὓς τέκε κυσαμένη Ἐρέβει φιλότητι μιγεῖσα»...

«Κι απ' το Χάος ο Έρεβος κι η μαύρη Νύχτα έγιναν · κι

απ' τη Νύχτα ο Αιθέρας κι η Ημέρα γεννήθηκαν, που τα

έκανε αφού συνέλαβε σμίγοντας με το Έρεβος στην αγάπη».

Ξεκινώντας από το αρχικό χάος, το κβαντικό κενό θα λέγαμε με σύγχρονους όρους, έχουμε στην συνέχεια το έρεβος και την νύχτα απ’ όπου θα γεννηθεί ο Αιθέρας.

Πολύ σημαντική εδώ η αναφορά στην Θεογονία όπου έχουμε την γέννηση του αιθέρα μαζί με την μέρα με την μεσολάβηση της αγάπης.

Συνεχίζοντας στην ίδια γραμμή της ελληνικής κοσμογέννεσης συναντάμε τον Αιθέρα στους αρχαίους λατρευτικούς ύμνους του Ορφέα.

Ορφικός Ύμνος στον Αιθέρα

θυμίαμα κρόκον

Ὦ Διὸς ὑѱιμέλαθρον ἔχων κράτος αἰὲν ἀτειρές,

ἄστρων ἠελίου τε σεληναίης τε μέρισμα,

πανδαμάτωρ, πυρίπνου, πᾶσι ζωοῖσιν ἔναυσμα,

ὑѱιφανὴς Αἰθήρ, κόσμου στοιχεῖον ἄριστον,

ἀγλαὸν ὦ βλάστημα, σελασφόρον, ἀστεροφεγγές,

κικλήσκων λίτομαί σε κεκραμένον εὔδιον εἶναι.

Μετάφραση: Ω εσύ πού έχεις το υψηλόν κράτος του Διός πού είναι πάντοτε ακατανίκητον και έχεις μέρος των άστρων, του ήλιου και της σελήνης πού δαμάζεις τα πάντα και φυσάς φωτιά

και είσαι ο σπινθήρ της ζωής εις όλα τα ζωντανά πλάσματα.

ο Αιθήρ πού φαίνεσαι από υψηλά, και είσαι το άριστον (πρώτον) στοιχείον του κόσμου ώ λαμπρόν βλαστάρι, πού φέρεις το φως και φέγγεις με τα άστρα.

Εσέ προσκαλώ και σε παρακαλώ να είσαι ήπιος και γαλήνιος εις ημάς.

Επίσης και στους Ομηρικούς ύμνους έχουμε αναφορά στον Αιθέρα στον ύμνο για τους Διόσκουρους.

 «…τὴν δ’ ἄνεμός τε μέγας καὶ κῦμα θαλάσσης

θῆκαν ὑποβρυχίην, οἱ δ’ ἐξαπίνης ἐφάνησαν

ξουθῇσι πτερύγεσσι δι’ αἰθέρος ἀίξαντες,

αὐτίκα δ’ ἀργαλέων ἀνέμων κατέπαυσαν ἀέλλας,

κύματα δ’ ἐστόρεσαν λευκῆς ἁλὸς ἐν πελάγεσσι,…»

Μετάφραση: «όμως ο άγριος άνεμος και το θαλάσσιο κύμα

το πλοίο καταβύθισαν, και ξαφνικά οι Διόσκουροι φανήκαν

διασχίζοντας με τα ξανθά φτερά τους τον αιθέρα,

κι ευθύς των φοβερών ανέμων έπαψαν τις θύελλες

και κόπασαν στο πέλαγος της αφρισμένης θάλασσας τα κύματα»

Ο Αιθέρας είναι λοιπόν μια πανταχού παρούσα ενέργεια, που όπως μας λέει και ο ύμνος κατέχει το υψηλόν κράτος του Διός, είναι ο νους και η κεφαλή του Διός όπως αναφέρεται αλλού στα Ορφικά, στα οποία θα αναφερθούμε στην συνέχεια.

Άλλη σχετική αναφορά για τον Αιθέρα όπου αναφέρεται ως μέσο διάδοσης και μεταφοράς, όπως και σύνδεση αιθέρος με την θάλασσα έχουμε στο παρακάτω απόσπασμα από τον ομηρικό ύμνο στον Απόλλωνα:

«…ἀλλ’ ὅτε δὴ Πελοπόννησον παρενίσατο πᾶσαν,

καὶ δὴ ἐπὶ Κρίσης κατεφαίνετο κόλπος ἀπείρων

ὅς τε διὲκ Πελοπόννησον πίειραν ἐέργει,

ἦλθ’ ἄνεμος Ζέφυρος μέγας αἴθριος ἐκ Διὸς αἴσης

λάβρος ἐπαιγίζων ἐξ αἰθέρος, ὄφρα τάχιστα

νηῦς ἀνύσειε θέουσα θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ…».

Μετάφραση: «Όταν είχε προσπεράσει την Πελοπόννησο όλη και φαινόταν πια της Κρίσας ο απέραντος κόλπος, που όλη την Πελοπόννησο την εύφορη την κλείνει, φύσηξε ο αίθριος Ζέφυρος σταλμένος από τον Δία από τον αιθέρα ορμητικός, εκείνο για να φτάσει διασχίζοντας τα αρμυρά τα κύματα το πλοίο».

Ο αιθέρας νοείται ως ένα μέσο διάδοσης, μια άλλη πάγκοινα γνωστή αλήθεια, αφού τα κύματα διαδίδονται μέσω του αιθέρα, αυτό ακριβώς μας λένε και οι αρχετυπικοί λατρευτικοί μας ύμνοι.

Την δική του σημασία έχει επίσης πως βλέπουμε τον αιθέρα και στον Ορφικό ύμνο στον Πρωτόγονο, στον σπερματικό άνθρωπο θα λέγαμε:

Ορφικός Ύμνος, Περί Πρωτογόνου

Πρωτόγονον καλέω διφυῆ, μέγαν, αἰθερόπλαγκτον, ὠιογενῆ, χρυσέαισιν ἀγαλλόμενον πτερύγεσσι, ταυροβόαν, γένεσιν μακάρων θνητῶν τ’ ἀνθρώπων, σπέρμα πολύμνηστον, πολυόργιον, Ἠρικεπαῖον,

Μετάφραση: Τον Πρωτόγονον προσκαλώ, τον δίμορφον, τον μέγαν που πλανάται εις τον αιθέρα – που εγεννήθη από το αυγό και χαίρεται με τα χρυσά φτερά..

Βλέπουμε την κοσμογονική πίστη των Ορφικών ότι ο πρωτόγονος (ο πρώτος άνθρωπος) γεννήθηκε από ένα αυγό, το κοσμικόν ώον, αλλού λέγεται και αργυρό αυγό, (ωόν αργύρεον), ότι πλανάται μέσα στον αιθέρα!

Να σημειώσουμε και την σχετική αναφορά του Δαμάσκιου (Απορίαι καὶ λύσεις περὶ τῶν πρώτων ἀρχῶν), πως κατά τους Ορφικούς και σύμφωνα με την εκδοχή του Ιερώνυμου και του Ελλάνικου, ο Χρόνος και η Ανάγκη (Αδράστεια) γέννησαν τον Αιθέρα, το Χάος και το Έρεβος.

Οι Ορφικοί λοιπόν πιστεύουν στην κοσμογονική τους θεωρία ότι ο Αιθήρ είναι ένα πρωταρχικό, βασικό δομικό στοιχείο της Δημιουργίας, ότι είναι η ψυχή του κόσμου, το Θείον Πύρ, ο σπινθήρας που δίνει ζωή σε όλα τα δημιουργήματα. 

Στα Ορφικά αναφέρεται για τον Αιθέρα:

Ορφικά – Κωνστ. Στ. Χασάπη – Ιωάννου Δ. Πασσά, εκδόσεις Εγκυκλοπαιδείας «ΗΛΙΟΥ» 

«Και  νους αδιάψευστος, βασιλιάς, είναι ο άφθαρτος Αιθέρας, γιατί μ’ αυτό λέει τα πάντα και ακούει και δεν υπάρχει φωνή, ούτε κραυγή, ούτε κτύπος, ούτε και φήμη, που να ξεφεύγει από τα αυτιά του πανίσχυρου Κρονίωνα. Έτσι, λοιπόν, είναι ο νους και η κεφαλή του Διός» 

(Ορφικά Αποσπάσματα 6, 19-23)

Από τα παραπάνω πηγάζει πως ο Αιθέρας έχει συνείδηση του εαυτού του καθόλη την ουρανομήκη διαδρομή του. Κατέχει δηλαδή νοημοσύνη. Όλα τα δημιουργήματα που υπάρχουν μέσα στον Αιθέρα, βρίσκονται σε ένα κραταιό δεσμό με χρυσό σχοινί από τον Αιθέρα. (Ορφικά Αποσπάσματα 10) «Ο Ζευς ονομάζεται και Αιθήρ» (Ορφικά Αποσπάσματα 28)

Επίσης και ο Πλούταρχος αναφέρει τον Δία ως αιθέρα:

 “Ζεὺς δὲ ὁ αἰθήρ, τουτέστιν ἡ πυρώδης καὶ ἔνθερμος οὐσία, Ζεὺς δ’ ἔλαχ’ οὐρανὸν εὐρὺν ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσιν. ἀδελφοὶ μὲν οὖν ἔδοξαν διὰ τὴν συνάφειαν καὶ τὴν κατά τι ὁμοιότητα, ὅτι ἄμφω κοῦφοι καὶ κινούμενοι, σύνοικοι δὲ καὶ ὁμόλεκτροι, ὅτι ἐξ αὐτῶν συνιόντων γεννᾶται τὰ πάντα. διὸ καὶ ἐν τῇ Ἴδῃ συνέρχονται καὶ ἡ γῆ αὐτοῖς φύει τὰς πόας καὶ τὰ ἄνθη.”

Ο Αιθέρας είναι η κοσμική πνοή που διαπερνάει τα πάντα και βρίσκεται παντού στο Σύμπαν. Είναι η ενέργεια που πληροί τα πάντα, είναι το ίδιο το θείον. Είναι η γενεσιουργός φύση του σύμπαντος κόσμου. Μας επισκέπτεται από τα ουράνια, τον συναντούμε καθημερινά, τον περιέχουμε μέσα μας και τον εκπέμπουμε παντού. Διαποτίζει τα πάντα και ανανεώνεται από τα πάντα. Είναι η μουσική του κόσμου και ο κόσμος αποτελεί το ακροατήριό της. Είναι αυτό που μας δονεί και μας τρέφει. Υπήρχε πάντα και θα συνεχίσει να υπάρχει.

 

Ο ΑΙΘΕΡΑΣ ΣΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ

Με δεδομένη την σημασία για την σύνολη εικόνα του ελληνικού γίγνεσθαι που έχουν τα ομηρικά έπη, αθάνατα δημιουργήματα του πνεύματος που αποτυπώνουν την κοσμογονική σκέψη των Ελλήνων, ειδική μνεία αξίζει να κάνουμε στις αναφορές που κάνει ο Όμηρος στον Αιθέρα, στην Ιλιάδα:

Ξ 288, εἰς ἐλάτην ἀναβὰς περιμήκετον, ἣ τότ᾽ ἐν Ἴδῃ 

μακροτάτη πεφυυῖα δι᾽ ἠέρος αἰθέρ᾽ ἵκανεν·…, 

Μετάφραση: Ιάκωβου Πολυλά : Και ανέβηκε εις έλατο τρανό που είχε βγει στην Ίδην και ως τον αιθέρα απλώνονταν τα απέραντα κλαδιά του…

 

Θ 556, ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐν οὐρανῷ ἄστρα φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην

φαίνετ᾽ ἀριπρεπέα, ὅτε τ᾽ ἔπλετο νήνεμος αἰθήρ·  ἔκ τ᾽ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαὶ καὶ πρώονες ἄκροι

καὶ νάπαι· οὐρανόθεν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπερράγη ἄσπετος αἰθήρ, πάντα δὲ εἴδεται ἄστρα, γέγηθε δέ τε φρένα ποιμήν·…,

-Και ως τ’ άστρα, οπού σπινθοβολούν σ’ ανάνεμον αιθέρα χαριτωμένα ολόγυρα στην φωτεινήν σελήνην –

φαίνεται κάθε κορυφή, κάθ’ άκρη, κάθε πλάγι, ως άνοιξε απ’ τον ουρανόν απέραντος αιθέρας,

που τ’ άστρα όλα εφανέρωσε και χαίρονται οι ποιμένες…

 

Β412, Ζεῦ κύδιστε μέγιστε κελαινεφὲς αἰθέρι ναίων μὴ πρὶν ἐπ᾽ ἠέλιον δῦναι καὶ ἐπὶ κνέφας ἐλθεῖν…,

- Υπέρτατε Κρονίδη, ένδοξε, μαυρονέφελε, εγκάτοικο του αιθέρος, δώσε πριν πέση ο ήλιος και το σκοτάδι φθάση…

 

Ο 192, Ζεὺς δ᾽ ἔλαχ᾽ οὐρανὸν εὐρὺν ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσι· γαῖα δ᾽ ἔτι ξυνὴ πάντων καὶ μακρὸς Ὄλυμπος…, 

- Και στον Δία ο πλατύς έλαχε ουρανός στα νέφη στον αιθέρα κι έμεινε η γη κοινή στους τρεις και ο Όλυμπος ο μέγας…

 

Π 300, ἔκ τ᾽ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαὶ καὶ πρώονες ἄκροι καὶ νάπαι, οὐρανόθεν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπερράγη ἄσπετος αἰθήρ…,

- Φαίνεται κάθε κορυφή, κάθ’ άκρη,  κάθε πλάγια, κι εσχίσθη από τον ουρανόν απέραντος ο αιθέρας…

 

T 351, ἣ δ᾽ ἅρπῃ ἐϊκυῖα τανυπτέρυγι λιγυφώνῳ οὐρανοῦ ἐκκατεπᾶλτο δι᾽ αἰθέρος…,

- Και όμοια με πλατύπτερο ψιλόφωνο γεράκι τινάζεται απ’ τον ουρανόν και σχίζει τον αιθέρα…

 

Ο Όμηρος, από τον τρόπο που βλέπουμε να παρουσιάζει τον αιθέρα, συμπεραίνουμε πως δεν τον θεωρούσε θεότητα, ούτε και τον οριοθετούσε ως κάποια συγκεκριμένη περιοχή, περισσότερο εμφανίζεται ως μία ιδιαίτερη κατάσταση του Ουρανού ο οποίος βρίσκεται κυκλοτερώς αυτού και έχει την επικράτεια των θεών.

Στο εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ηλίου, στον πρώτο τόμο, στο λήμμα “Αιθήρ” αναφέρει σχετικά για τον αιθέρα στον Όμηρο:

…η υπέρ την ατμόσφαιραν και τον αέραν έκτασις, εις την οποία κατώκουν ο Ζευς και οι άλλοι θεοί.

Ενώ στο ίδιο λήμμα συνεχίζει λέγοντας για τους Ορφικούς

 “Κατά τους Ορφικούς ύμνους αιθήρ είναι η ουσία που από αυτήν προέρχεται όλη η ζωή(!) και ότι προέρχεται (ο Αιθέρας) εκ της ψυχής του Παντός. Κατά την Θεογονία του Ησίοδου ήταν υιός του Ερέβους και της Νυχτός, και κατά Υγίνου τέκνο του Χάους!

Κατά άλλους τινά φιλοσόφους αρχαίους, ήτο η πηγή και η έδρα της τα πάντα ζωογονούσης θερμότητος. Σύζυγος της Γης για τους τραγικούς, ο πατήρ των ΝΕΦΕΛΩΝ κατά Αριστοφάνη!!! Σε όλες όμως τις παραλλαγές του μύθου αυτού ο αιθέρας είναι ο χώρος εκείνος της ατμόσφαιρας εκ του οποίου μεταδίδεται το φως».

Σημασία έχει να δούμε από την μυθολογία μας και την “Αιθερία” αδελφή του Φαέθοντος, θυγατέρα του Ήλιου.

Η Αιθερία και οι αδελφές της (Αίγλη, Λαμπετία, Φαεθούσα) μεταμορφώθηκαν από τον Δία στα δέντρα λεύκες, διότι δεν σταματούσαν να κλαίνε για το χαμό του Φαέθοντα τον οποίο κατακεραύνωσε ο Δίας από το άρμα του Ήλιου.

Τα δάκρυα των κοριτσιών όπως αναφέρει ο μύθος καθώς κυλούσαν εξηραίνοντο επί του εδάφους και γίνονταν απολίθωμα, μεταβαλλόμενα εις ακτινοβόλους και διαυγείς κόκκους ηλέκτρου (κεχριμπάρι)!

Άξιο αναφοράς είναι ότι ο Ράιχ αναφέρει το κεχριμπάρι ως ένα υλικό που δημιουργεί οργονοενεργειακά φαινόμενα και αποδίδει την ανακάλυψη του αιθέρα στους αρχαίους Έλληνες πρωτίστως εξαιτίας αυτού του υλικού.

Ο ΑΙΘΕΡΑΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο Αιθέρας δεν ήταν γνωστός ασφαλώς μόνο στην Αρχαία Ελλάδα , αλλά συναντάται με διαφορετικές ονομασίες σε όλους τους μεγάλους αρχαίους πολιτισμούς. Οι Κινέζοι τον ονόμαζαν Τσι , οι Ιάπωνες Κι και οι Ινδοί Πράνα, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι Κα, ενώ και με ονομασίες όπως Μάννα στους Ισραηλίτες, Τέλεσμα στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, Ιλλίαστρον στον Παράκελσο, Συμπαντικό Ρευστό στον Χέλμοντ, Οντική Δύναμη στον Κόμη Βίλχεμ Φον Ράϊχενμπαχ, ουσιαστικά δηλώνεται ο αιθέρας και οι λειτουργίες του.

Οι Ινδιάνοι ονομάζουν την ίδια δύναμη Μεγάλο Πνεύμα, οι χριστιανοί Άγιο Πνεύμα, οι Καμπαλιστές Αστρικόν Φως, ενώ οι αλχημιστές ήταν από τους πλέον ενθουσιώδεις υποστηρικτές του αφού όλες τους οι εργασίες εξάγονταν με βάση τις ιδιότητες των περιοχών του αιθέρα.

Επίσης απαντάται και με πολλές άλλες ονομασίες οι οποίες είτε υποδηλώνουν αμιγώς την παρουσία του, είτε υπονοούν αυτόν ως προϋπόθεση ύπαρξής τους.

Έτσι το θεώρημα του Bell, τα μορφογενετικά πεδία του Σελντρέικ, το παράδοξο του Φαραντέι και πολλά άλλα ζητήματα της σύγχρονης φυσικής, δείχνουν πως χρειάζονται το υπόστρωμα του αιθέρα για να μπορούν να συμβαίνουν…παρόλο τον εξοβελισμό του από την σύγχρονη επιστήμη.

Ο Αιθέρας, είναι το μαγικό κλειδί , που ανοίγει κάθε απαραβίαστη πόρτα γύρω από την κατανόησή μας για την πλήρη επίγνωση της ύπαρξης και της προέλευσης των όντων και του σύμπαντος κόσμου.

 

Ενώ υπάρχει διάχυτη η εντύπωση στους σημερινούς επιστήμονες, αλλά και σε όλους εκείνους που ασχολούνται με ζητήματα επιστημονικής γνώσης, πως η σύγχρονη επιστήμη έχει εκδιώξει τον αιθέρα στο χρονοντούλαπο τής Ιστορίας ασχολούμενη με πειράματα τόσο προωθημένα που πια δεν μπορούν να περιλαμβάνουν τον αιθέρα ως προαπαιτούμενό τους, οι ανακαλύψεις τής σύγχρονης επιστήμης στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν κάθε τόσο και με διαφορετικό τρόπο την ύπαρξη του αιθέρα, απλώς αλλάζουμε ονόματα και ορολογίες, όπως πεδίο του Χίγκς, σκοτεινή ύλη κ.ά.

Ο ΑΙΘΕΡΑΣ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η ακμή που γνώρισε η φιλοσοφία την περίοδο των προσωκρατικών αποτέλεσε μια πρωτοφανή κοσμογονία που θα επεξέτεινε την σκέψη σε επίπεδα πρωτοφανή για την ανθρωπότητα, κάνοντας αυτοί πρώτοι το μεγάλο άλμα της συνείδησης καταλαμβάνοντας με την φιλοσοφία τους την καθολική σφαίρα του επιστητού.

Ο Αναξαγόρας χρησιμοποιεί τον όρο “αἰθήρ” αντί του πυρός (οὗ καλῶς κατά τόν Αριστοτέλη), προκειμένου να ονομάσει τον ανώτατο τόπο που βρίσκεται πέρα από τα τέσσερα στοιχεία (πῦρ, ἀήρ, ὕδωρ, γῆ). Έτσι ο Αναξαγόρας διαχωρίζει τον κόσμο σέ δυο ζώνες, αυτή των τεσσάρων γνωστών στοιχείων και την αυτόνομη ζώνη του αιθέρα. Θεωρεί ότι ο Αιθήρ είναι ένα από τα δύο μέρη στα οποία χωρίστηκε η αρχική μάζα από την ωθητική δύναμη του Νού, δηλαδή της Πνευματικής Δύναμης και τον ταυτίζει με το Πύρ.  

Ο Αριστοτέλης ελέγχει τον Αναξαγόρα και λέει ότι κακώς ονομάζει Αιθέρα αυτό που είναι Πύρ, δέχεται ότι ο Αιθήρ είναι το πέμπτο κοσμογονικό στοιχείο, το τελειότερο απ’ όλα τα άλλα, η Πεμπτουσία, και αναφέρει ότι ≪ουρανού δε και άστρων ουσίαν με αιθέρα καλούμεν≫.

Ο Αναξιμένης (585-525 π.Χ.) διατύπωσε την θεωρία ότι τα πάντα είναι αέρας και από την αραίωσή του παράγεται ο Αιθέρας.

Ο Φιλόλαος (5ος αιώνας π.Χ.) μαθητής του Πυθαγόρα, πίστευε ότι ο Αιθήρ ήταν το πέμπτο από τα στοιχεία που αποτελούσαν τον κόσμο.

Ο Ξενοφάνης (570-475 π.Χ.) διατύπωσε την θεωρία ότι η γη περιβάλλεται από τον Αιθέρα ο οποίος εκτείνεται στο άπειρο.

Ο Παρμενίδης ανάμεσα στα τόσο σημαντικά και καινοφανή που μετέφερε με την φυσική του φιλοσοφία(540-470 π.Χ.), θεωρούσε ότι ο Ήλιος και οι διάφοροι αστερισμοί βρίσκονται μέσα στον Αιθέρα.

 Ο Πορφύριος αναφέρει σχετικά – σχόλια στην Ιλιάδα του Ομήρου: ὁ αἰθὴρ οὐρανοῦ τοῦ περὶ τὸν ἀέρα δεσμός ἐστιν, ὁ ἄγων τὰ ὑγρὰ καὶ ἐξ αὐτοῦ δεσμεύων τὰ πάντα!

Ο επίσης πλατωνικός φιλόσοφος Συριανός, συνεργάτης του Πλουτάρχου του Αθηναίου, σχολάρχη και ιδρυτή της νεοσυσταθείσας Ακαδημίας, αναφέρει για τα πρώτα στοιχεία του κόσμου όπως και για τον αιθέρα:

«…ἀλλὰ κἂν μίαν λέγωμεν εἶναι τὴν πάντων ἀρχὴν καὶ θεὸν αὐτὴν ἢ τἀγαθὸν ἢ ἓν προσαγορεύωμεν, είτε δύο, πέρας καὶ ἀπειρίαν, ὡς ἐν Φιλήβῳ Πλάτων καὶ πρὸ αὐτοῦ Φιλόλαος, αὐτὰς ὀνομάζοντες, ἢ μονάδα καὶ δυάδα, ὡς οἱ πλεῖστοι τῶν Πυθαγορείων, ἢ αἰθέρα καὶ χάος, ὡς Ὀρφεύς, ἢ Πρατέα καὶ δυάδα, ὡς αὐτὸς ὁ Πυθαγόρας ἐν τῷ Ἱερῷ Λόγῳ, οὔτε κυρίως αὐτὰς ὀνομάζομεν (ἐπέκεινα γάρ εἰσιν οὐ μόνον κλήσεως, ἀλλὰ καὶ πάσης ἀνθρωπίνης νοήσεως), οὔτε τὸ ἓν καὶ δύο κατ’ ἀριθμὸν ἢ εἶδος ὀνομάζομεν (παντὸς γὰρ ἀριθμοῦ καὶ παντὸς εἴδους νοητοῦ καὶ νοεροῦ τὴν αἰτίαν ἐν ἑαυταῖς αἱ ἀρχαὶ προειλήφασιν), ἀλλ’ ἔστιν ἕτερος ὁ τρόπος παρὰ τοῖς θεολογικωτέροις τῆς περὶ τούτων ἐνδείξεως».

Μετάφραση:  «…αλλά είτε μία λέμε ότι είναι η αρχή των πάντων και την αποκαλούμε Θεό ή το Αγαθό ή Έν, <είτε δύο> ονομάζοντάς τες Πέρας και Άπειρο, όπως ο Πλάτων στον Φίληβο και πριν από αυτόν ο Φιλόλαος, ή Μονάδα και Δυάδα, όπως οι περισσότεροι από τους Πυθαγορείους, ή Αιθέρα και Χάος, όπως ο Ορφέας, ή Πρατέα και Δυάδα, όπως ο ίδιος ο Πυθαγόρας στον Ιερό Λόγο, δεν δίνουμε τα ονόματα κυριολεκτικά (γιατί [οι πρώτες αρχές] είναι πέρα όχι μόνο από τα ονόματα αλλά και από την ανθρώπινη νόηση συνολικά), ούτε χρησιμοποιούμε τα ονόματα ‘ένα’ και ‘δύο’ με τη σημασία του αριθμού ή της Ιδέας (γιατί η αιτία κάθε αριθμού και κάθε είδους, νοητού και νοερού, περιλαμβάνεται προηγουμένως στις αρχές113), αλλά είναι διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίο αυτοί που έχουν υψηλότερη γνώση του Θεού χρησιμοποιούν τα ονόματα αυτά».

 Στη συνέχεια ο Πρόκλος, συνεχιστής του Συριανού στην Πλατωνική Ακαδημία:

 «μόνος δὲ ὁ αἰθὴρ ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ὢν κύκλῳ περιρρεῖ τὴν γῆν ὅλην, οὗτός ἐστιν ὁ δαιμόνιος τόπος, ἐν ᾧ καὶ οἱ δικασταὶ καθήμενοι μεταξὺ γῆς καὶ οὐρανοῦ καὶ ἡ τρίοδος αὕτη τῶν ψυχῶν καὶ ἡ συναφὴ τῶν χασμάτων τῶν τε εἰς γῆν τεινόντων καὶ τῶν εἰς οὐρανόν.

 ὁ γὰρ αἰθὴρ καὶ ἀρχὴ γενέσεώς ἐστιν καὶ μέσον οὐρανοῦ καὶ γῆς»,

δηλαδή ο αιθέρας είναι η αρχή της γενέσεως και το μέσον ουρανού και γής…

Παρακάτω θα δούμε αναφορές στον Αιθέρα όπως διατυπώθηκαν από τους μεγάλους τραγικούς ποιητές μας, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη.

Στον Αισχύλο βλέπουμε την παλιά πεποίθηση παντοκρατορίας του Αιθέρα εφόσον σε αυτόν αποδίδονται οι ιδιότητες του Διός, ‘Ζεύς ἐστιν αἰθήρ, Ζεὺς δὲ γῆ, Ζεὺς δ’ οὐρανός, Ζεύς τοι τὰ πάντα χὥτι τῶνδε {τοι} ὑπέρτερον’. – δηλαδή ο Αιθέρας είναι ο Ζευς!

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε και την παρατήρηση του Πλούταρχου για την ταύτιση αιθέρα και Ζευ.

“’΄Εν οίς δε φησίν ο ποιητής συνοικείν τω Δίι την Ήραν, ούσαν αδελφήν, δοκεί ταύτα αλληγορείσθαι, ότι Ήρα μεν νοείται ο Αήρ, ηπέρ εστίν η υγρά ουσία, διό και λέγει ηέρα δ΄Ήρη πίτνα πρόσθεν βαθείαν. Ζεὺς δὲ ὁ αἰθήρ, τουτέστιν ἡ πυρώδης καὶ ἔνθερμος οὐσία, Ζεὺς δ’ ἔλαχ’ οὐρανὸν εὐρὺν ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσιν. ἀδελφοὶ μὲν οὖν ἔδοξαν διὰ τὴν συνάφειαν καὶ τὴν κατά τι ὁμοιότητα, ὅτι ἄμφω κοῦφοι καὶ κινούμενοι, σύνοικοι δὲ καὶ ὁμόλεκτροι, ὅτι ἐξ αὐτῶν συνιόντων γεννᾶται τὰ πάντα. διὸ καὶ ἐν τῇ Ἴδῃ συνέρχονται καὶ ἡ γῆ αὐτοῖς φύει τὰς πόας καὶ τὰ ἄνθη.”

Οι Αρχαίοι συνδέουν την αίσθηση της όρασης με τον αιθέρα και επίσης ο Πλούταρχος μας λέει ότι εκ φύσεως (και όχι εξ άλλης αιτίας) ο αιθέρας κινείται σπειροειδώς.

Σε αρκετά σημεία της ελληνικής γραμματείας αναφέρεται ότι ο αιθέρας σχετίζεται με τις καιρικές συνθήκες και ειδικότερα με τη βροχή, καθώς και με το ιδιαίτερο κλίμα κάθε περιοχής, ενώ από τις αναφορές προκύπτει ότι η Γη περιβάλλεται από αιθερικό στρώμα σαν ένα κέλυφος, κάτι για το οποίο έχει μιλήσει και ο Βίλχεμ Ράιχ αναφερόμενος στην οργόνη.

Στον Σοφοκλή στην τραγωδία του Αίας ο αιθέρας αναφέρεται ως μέγας, «ὄφελε πρότερον αἰθέρα δῦναι μέγαν ἢ τὸν πολύκοινον Ἅιδαν κεῖνος ἁνὴρ, ὃς στυγερῶν ἔδειξεν ὅπλων Ἕλλασιν κοινὸν Ἄρη»

Μετάφραση: Ας είχε προλάβει να χαθεί στα ύψη του μεγάλου αιθέρα, ή στον ξενιστή για όλους Άδη να χωθεί, εκείνος που έμαθε τους Έλληνες πώς να σηκώνουν όπλα μισητά του επάρατου πολέμου.

Επίσης στον Σοφοκλή στην τραγωδία του Οιδίπους Τύραννος ο Χορός αναφέρει σχετικά:

«εἴ μοι ξυνείη φέροντι μοῖρα τὰν εὔσεπτον ἁγνείαν λόγων

ἔργων τε πάντων, ὧν νόμοι πρόκεινται ὑψίποδες, οὐρανίᾳ ᾽ν αἰθέρι τεκνωθέντες, ὧν Ὄλυμπος πατὴρ μόνος, οὐδέ νιν θνατὰ φύσις ἀνέρων ἔτικτεν, οὐδὲ μήποτε λάθα κατακοιμάσῃ· μέγας ἐν τούτοις θεός, οὐδὲ γηράσκει».

Μετάφραση: Να ᾽δινε η μοίρα μου να είχα την ιερή αγνεία των λόγων, κι όλων των έργων, που υψηλοί τα ορίζουν νόμοι, νόμοι γεννημένοι 

μες στον αιθέρα τ᾽ ουρανού κι έχουν τον Όλυμπο μόνο πατέρα,

ουδέ η θνητή του ανθρώπου η φύση εγέννησε κι ουδέποτε η αλησμονιά θ᾽ αποκοιμίσει. Θεός μεγάλος είναι μες σ᾽ αυτούς, που γερατειά ποτέ δε θα γνωρίσει.

Σε αυτούς τους στίχους του μεγάλου τραγικού μας διαφαίνεται η γενική αντίληψη των αρχαίων περί αιθέρα, ως το αρχέγονο εκείνο πεδίο που το ορίζουν μόνο οι θεοί και εντός αυτού γεννιούνται οι θεϊκοί νόμοι που ορίζουν την ζωή των ανθρώπων και την λειτουργία των κόσμων.

Ο Ευριπίδης αναφέρεται στην Γη και στον Αιθέρα ως γεννήτορες των ανθρώπων αλλά και των θεών «Γαῖα μεγίστη καὶ Διὸς Αἰθήρ, ὃ μὲν ἀνθρώπων καὶ θεῶν γενέτωρ»..

Ο ίδιος επίσης μας λέει ότι η Γη περιβάλλεται από φωτοβόλο αιθέρα όπου κατοικούν οι θεοί: «κορυφὴ δὲ θεῶν ὁ πέριξ χθόν’ (ἔχων) φαεννὸς αἰθήρ!»

Τέλος στον Ευρυπίδη επίσης αναφέρεται πως «ὅθεν ἅπασιν ἤρξατο τρέφειν ὅδ’ αἰθὴρ ἐνδιδοὺς θνητοῖς πνοάς», δηλαδή ο αιθέρας δίνει στους θνητούς πνοή – ανάσα.

Ο μεγάλος ποιητής της κωμωδίας Αριστοφάνης, στην κωμωδία του Νεφέλες Στίχος 570), τον αποκαλεί σεμνότατο και ζωοδότη των πάντων “Αιθέρα σεμνότατον, βιοθρέμμονα πάντων”.

ΟΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΑΙΘΕΡΑ

Πρωτεύουσα θέση στον αιθέρα αποδίδει και ὁ Πλάτωνας έχοντας υιοθετήσει προγενέστερες αντιλήψεις περί της ύπαρξης των τεσσάρων στοιχείων του κόσμου, προσθέτει ότι ὁ αιθέρας είναι το καθαρότερο μέρος του αέρα. 

Ο Πλάτων έχει συνδέσει στο έργο του τα τέσσερα στοιχεία με τα πολύεδρα, αποδίδει σύμφωνα με τον Πρόκλο στο πέμπτο στοιχείο το πενταγωνικό δωδεκάεδρο, με το οποίο ὁ Θεός, όπως αναφέρει στον Τίμαιο, διαμόρφωσε τον ουρανό.

Ο Αιθήρ αποτελούσε την πρωταρχική, προϋπάρχουσα και γενεσιουργό δύναμη της ύλης και της Ζωής. Είναι η ζωοποιός ενέργεια εκπορευομένη εκ της ψυχής των πάντων!

 

Όπως είδαμε στον Πλάτωνα έχει δωδεκαεδρική μορφή, και όπως βλέπουμε από τον Πρόκλο στον σχολιασμό του Τίμαιου το σχήμα του είναι το πενταγωνικό δωδεκάεδρο.

 

Είναι η πηγή και η έδρα της ζωογόνας θερμότητας καθώς και ο πατέρας (ο δημιουργός δηλαδή) των Νεφών. Είναι ο αιθέρας που ζεσταίνει τη Γη και τις ψυχές των ανθρώπων. Όπως είδαμε και στις μυθολογικές μας καταγραφές αιθέρας νοούνταν και το άνω τμήμα του ουρανού (και ως επίθετο δήλωνε το ουράνιο) το καθαρό και διαυγές που πάλλεται αλλά και μεταφέρει το φως! Είναι η πανάρχαια ενέργεια που “καίει” και φωταυγεί. Βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς περιστροφικής σπειροειδούς κυκλικής κινήσεως!

 

Στον Τίμαιο ο Πλάτωνας περιγράφοντας με πλήρη επιστημονική επάρκεια τους θεμελιώδεις νόμους βάσει των οποίων συντελούνται οι μετασχηματισμοί των στοιχείων της φύσης, αναφέρει υπονοώντας τον αιθέρα, «έτι δε ούσης συστάσεως μίας πέμπτης, επί το παν ο θεός αυτή κατεχρήσατο εκείνο διαζωγραφών», δηλαδή ότι υπάρχει επιπλέον μια πέμπτη σύσταση, την οποία ο θεός χρησιμοποίησε στο σύμπαν, διακοσμώντας το με αυτήν.

Και παρακάτω στο ίδιο έργο μιλώντας για τον αιθέρα τον αποκαλεί με το επίθετο διαυγέστατος, το πιο αγνό και καθάριο μέρος του κοσμογονικού αέρος:

«τοι̂ς διαπύροις καταλειπόμενον αὐτου̂: κατὰ ταὐτὰ δὲ ἀέρος, τὸ μὲν εὐαγέστατον ἐπίκλην αἰθὴρ καλούμενος, ὁ δὲ θολερώτατος ὁμίχλη τε καὶ σκότος, ἕτερά τε ἀνώνυμα εἴδη, γεγονότα διὰ τὴν τω̂ν τριγώνων ἀνισότητα…».

Μετάφραση: «Μετά από αυτά πρέπει να κατανοήσουμε ότι έγιναν πολλά γένη πυρός όπως η φλόγα, αυτό που προέρχεται από την φλόγα, που παρέχει φως στα μάτια χωρίς να καίει, καθώς και αυτό που απομένει στα διάπυρα σώματα όταν η φλόγα σβήσει. Το ίδιο και με τον αέρα: το διαυγέστερο γένος του είναι ο καλούμενος αιθέρας, το πιο θόλο είναι η ομίχλη και το σκότος. Υπάρχουν και άλλα είδη, ανώνυμα, που έγιναν εξαιτίας της ανισότητας των τριγώνων…».

Στον Κρατύλο ετυμολογεί τον αιθέρα από το “αεί θεί” που σημαίνει κινείται συνεχώς:

«τὸν δὲ αἰθέρα τῇδέ πῃ ὑπολαμβάνω, ὅτι ἀεὶ θεῖ περὶ τὸν ἀέρα ῥέων “ἀειθεὴρ” δικαίως ἂν καλοῖτο»… 

Δηλαδή Για τον αιθέρα να τι εγώ φρονώ, επειδή δηλαδή διαρκώς τρέχει αδιάκοπα, διαρρέοντας, γύρω από τον αέρα, δίκαια θα άξιζε το όνομα αειθεήρ, ο πάντοτε τρέχων.

Στον Φαίδωνα  μας δίνει μια φυσική περιγραφή της γης βασισμένη σε μια ορθολογική ερμηνεία των αρχαίων μύθων όπου η Γη έχει σφαιρική μορφή (Σφαίρος) και είναι τοποθετημένη στο κέντρο του ουρανού.

Κρατιέται σε ισορροπία δε μαζί με τους υπόλοιπους πλανήτες και τα άστρα σε ένα περιβάλλον γεμάτο με αιθέρα!

Οι κοσμολογικές απόψεις του Πλάτωνα ασφαλώς συμπίπτουν με την σημερινή επιστημονική γνώση αφού όπως προκύπτει από μια έρευνα πέντε Γάλλων και Αμερικανών ερευνητών με επικεφαλής τον Jean – Pierre Luminet του εργαστηρίου LUTH (Laboratoire Univers et Théories) που εδρεύει στο Αστεροσκοπείο Meudon του Παρισιού, φαίνεται να προκύπτει ότι το κανονικό δωδεκάεδρο εκφράζει τη μορφή του σύμπαντος. 

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη μελέτη, το σύμπαν θεωρείται ότι είναι ένα «πεπερασμένο δωδεκαεδρικό σύμπαν» το οποίο έχει το σχήμα μιας μπάλας ποδοσφαίρου. (Περιοδικό «Nature»)

Στον πλατωνικό διάλογο Επινομίς τα είδη των ζωντανών όντων διαιρούνται σε πέντε κατηγορίες, που αντιστοιχούν στη φωτιά, το νερό, τον αέρα, τη γη και τον αιθέρα. Τα χερσαία, στα οποία ανήκει ο άνθρωπος, συνίστανται κυρίως από γη, ενώ τα ουράνια σώματα συνίστανται κυρίως από φωτιά και αιθέρα.

«Πέντε οὖν ὄντων τῶν σωμάτων, πῦρ χρὴ φάναι καὶ ὕδωρ εἶναι καὶ τρίτον ἀέρα, τέταρτον δὲ γῆν, πέμπτον δὲ αἰθέρα, τούτων δ' ἐν ἡγεμονίαις ἕκαστον ζῷον πολὺ καὶ παντοδαπὸν ἀποτελεῖσθαι».

«Λοιπόν αφού υπάρχουν πέντε σώματα πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτά είναι η φωτιά, το νερό, τρίτο ο αέρας, τέταρτο η γη, πέμπτο ο αιθέρας και ότι στο χώρο που κυριαρχεί το καθένα τους γεννιούνται πολλά και κάθε λογής ζωντανά πλάσματα».

Και τα τέσσερα στοιχεία μαζί με τον αιθέρα που συμμετέχουν στο θείο έργο της δημιουργίας συγκλίνουν και στην τελειοποίηση της ψυχής αφού η φύση της είναι αιθέρια, όπως των άστρων:

«ἐξῆν δὲ ἀνθρώπῳ γε ἐπὶ [982e] τὰ καλλίω καὶ βελτίω καὶ φίλα τιθεμένῳ λαμβάνειν ὡς διὰ τοῦτο αὐτὸ ἔμφρον δεῖ νομίζειν τὸ κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡσαύτως καὶ διὰ ταὐτὰ πρᾶττον ἀεί, τοῦτο δ' εἶναι τὴν τῶν ἄστρων φύσιν, ἰδεῖν μὲν καλλίστην, πορείαν δὲ καὶ χορείαν πάντων χορῶν καλλίστην καὶ μεγαλοπρεπεστάτην χορεύοντα πᾶσι τοῖς ζῶσι τὸ δέον ἀποτελεῖν».

Μετάφραση: «Θα ήταν όμως δυνατό σ΄ ένα άνθρωπο που διαλέγει τα ωραιότερα, τα καλύτερα και τα προσφιλέστερα ότι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να θεωρήσει ότι έχει νοημοσύνη, εκείνο που δρα πάντοτε με τους ίδιους κανόνες, με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους και ότι σ΄ αυτό συνίσταται η φύση των άστρων, να φαίνονται πολύ ωραία στην όραση και πραγματοποιώντας μια πορεία και έναν χορό που είναι ο ωραιότερος και ο μεγαλοπρεπέστερος απ’ όλους τους χορούς, εξυπηρετούν τις ανάγκες όλων των ζωντανών πλασμάτων».

Έτσι λοιπόν στον άνθρωπο όπως και στα αστέρια μια θεϊκή ψυχή βρίσκεται εντός τους.

 

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΑΙΘΕΡΑΣ

Κατά τον Αριστοτέλη το Σύμπαν διαιρείται σε δύο περιοχές. Η μία φθάνει μέχρι της τροχιάς που διαγράφει, περί τη Γη, η Σελήνη και απαρτίζει τον «υποσελήνιο» τόπο χώρο όπου βασιλεύει η μεταβολή, η γέννηση και η φθορά. 

Σ΄ αυτόν το τόπο λαμβάνει χώρα η κίνηση των τεσσάρων στοιχείων, όπως τα ονομάζει σύμφωνα και με τους προηγούμενους φιλόσοφους, γης, ύδατος, αέρος και πυρός. 

Η άλλη περιοχή περιλαμβάνει τον «υπερσελήνιο» τόπο όπου εκεί βασιλεύει η «αϊδία κίνηση των αθανάτων αϊδίων ουσιών που φθάνει μέχρι της σφαίρας των απλανών. Εδώ δεν υπάρχουν τα τέσσερα στοιχεία, αλλά ένα «πέμπτο σώμα» ή πέμπτη ουσία, κοινώς λεγόμενη «πεμπτουσία» που είναι ο αιθήρ.

Στο έργο του Περί Ουρανού αναφέρει πιο συγκεκριμένα:

«Ἔοικε δὲ καὶ τοὔνομα παρὰ τῶν ἀρχαίων παραδεδόσθαι μέχρι καὶ τοῦ νῦν χρόνου, τοῦτον τὸν τρόπον ὑπολαμβανόντων ὅνπερ καὶ ἡμεῖς λέγομεν· οὐ γὰρ ἅπαξ οὐδὲ δὶς ἀλλ' ἀπειράκις δεῖ νομίζειν τὰς αὐτὰς ἀφικνεῖσθαι δόξας εἰς ἡμᾶς. Διόπερ ὡς ἑτέρου τινὸς ὄντος τοῦ πρώτου σώματος παρὰ γῆν καὶ πῦρ καὶ ἀέρα καὶ ὕδωρ, αἰθέρα προσωνόμασαν τὸν ἀνωτάτω τόπον, ἀπὸ τοῦ θεῖν ἀεὶ τὸν ἀΐδιον χρόνον θέμενοι τὴν ἐπωνυμίαν αὐτῷ. Ἀναξαγόρας δὲ καταχρῆται τῷ ὀνόματι τούτῳ οὐ καλῶς· ὀνομάζει γὰρ αἰθέρα ἀντὶ πυρός.

Φανερὸν δ' ἐκ τῶν εἰρημένων καὶ διότι τὸν ἀριθμὸν ἀδύνατον εἶναι πλείω τὸν τῶν λεγομένων σωμάτων ἁπλῶν· τοῦ μὲν γὰρ ἁπλοῦ σώματος ἀνάγκη τὴν κίνησιν ἁπλῆν εἶναι, μόνας δὲ ταύτας εἶναί φαμεν ἁπλᾶς, τήν τε κύκλῳ καὶ τὴν ἐπ' εὐθείας, καὶ ταύτης τὰ δύο μόρια, τὴν μὲν ἀπὸ τοῦ μέσου, τὴν δ' ἐπὶ τὸ μέσον».

 

Ο Αριστοτέλης στο Φυσικής Ακροάσεως Δ, χωροθετεί τον αιθέρα στο στερέωμα, το μετρήσιμο σύμπαν θα μεταφράζαμε πιο ελεύθερα:

«Παρά δε το παν και όλον ουδέν εστίν έξω του παντός. Και δια τούτο εν τω ουρανώ πάντα ο γαρ ουρανός το παν ίσως. έστι δ’ ο τόπος ουχ ο ουρανός, αλλά του ουρανού τι το έσχατον και απτόμενον του κινητού σώματος πέρας ήρεμούν και διά τούτο ή μεν γή εν τώ ύδατι, τούτο δ' εν τώ αέρι, ούτος δ' εν τώ αιθέρι, ο δ' αιθήρ εν τώ ουρανώ, ο δ' ουρανός ουκέτι εν άλλω».

Μετάφραση: «Ξεχωρισμένο όμως από το Σύμπαν και το όλον δεν υπάρχει τίποτα έξω από το σύμπαν, και γι’ αυτό τα πάντα βρίσκονται στο στερέωμα, Διότι το στερέωμα είναι το σύμπαν, ίσως να είναι το σύμπαν. Και ο χώρος δεν είναι το στερέωμα αλλά κάποιο έσχατο όριό του που άπτεται του κινητού σώματος (όριο ακινητοποιημένο). Έτσι εξηγείται που ενώ η γη είναι στο νερό, το νερό στον αέρα, ο αέρας στον αιθέρα κι ο αιθέρας στο στερέωμα, το ίδιο το στερέωμα δεν είναι με την σειρά του σε κάτι άλλο…».

Ἀναφερόμενος ο Ἀριστοτέλης στην έννοια τού αθέρα, υποστηρίζει ὅτι ἡ ίδια ἡ ετυμολογία τής λέξης αθήρ, παραπέμπει στην έννοια τῆς κίνησης (θείν ἀεί) καί ἰδιαιτέρως τῆς αἰωνίας κίνησης. Ἐξ’ ὁρισμοῦ λοιπόν ὁ αἰθέρας συνδέεται μέ τήν κίνηση καί ἰδιαίτερα μέ τήν κυκλική κίνηση τῶν οὐρανίων σωμάτων. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅμως ὅτι ὁ αἰθέρας ὀνομάζεται ἀπό τόν φιλόσοφο καί πρώτον σῶμα, γεγονός πού δηλοί τήν ἀνωτερότητά του ἐν σχέσει πρός τά ὑπόλοιπα στοιχεῖα, όπως ακριβώς αναφέρεται και στον ορφικό ύμνο.

Αξίζει να δούμε και την αναφορά που κάνει ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί του εν Δελφοίς ΕΙ» σχετικά με τον αιθέρα:

«οὐ μὴν ἀλλὰ κἂν εἷς οὗτος ᾖ μονογενής, ὡς οἴεται καὶ Ἀριστοτέλης τρόπον τινὰ καὶ τοῦτον ἐκ πέντε συγκείμενον κόσμων καὶ συνηρμοσμένον εἶναι· ὧν ὁ μέν ἐστι γῆς ὁ δ’ ὕδατος, τρίτος δὲ καὶ τέταρτος ἀέρος καὶ πυρός· τὸν δὲ πέμπτον οὐρανὸν οἱ δὲ φῶς οἱ δ’ αἰθέρα καλοῦσιν, οἱ δ’ αὐτὸ τοῦτο πέμπτην οὐσίαν, ᾗ τὸ κύκλῳ περιφέρεσθαι μόνῃ τῶν σωμάτων κατὰ φύσιν ἐστίν, οὐκ ἐξ ἀνάγκης οὐδ’ ἄλλως συμβεβηκός. διὸ δὴ καὶ τὰ πέντε κάλλιστα καὶ τελεώτατα σχήματα τῶν ἐν τῇ φύσει κατανοήσας, πυραμίδα καὶ κύβον καὶ ὀκτάεδρον καὶ εἰκοσάεδρον καὶ δωδεκάεδρον, ἕκαστον οἰκείως ἑκάστῳ προσένειμεν. εἰσὶ δ’ οἳ καὶ τὰς τῶν αἰσθήσεων δυνάμεις ἰσαρίθμους οὔσας τοῖς πρώτοις ἐκείνοις συνοικειοῦσι, τὴν μὲν ἁφὴν ὁρῶντες ἀντίτυπον οὖσαν καὶ γεώδη, τὴν δὲ γεῦσιν ὑγρότητι τῶν γευστῶν τὰς ποιότητας προσιεμένην. ἀὴρ δὲ πληγεὶς ἐν ἀκοῇ γίγνεται φωνὴ καὶ ψόφος. δυεῖν δὲ τῶν λοιπῶν ὀσμὴ μέν, ἣν ὄσφρησις εἴληχεν, ἀναθυμίασις οὖσα καὶ γεννωμένη θερμότητι πυρῶδές ἐστιν, αἰθέρι δὲ καὶ φωτὶ διὰ συγγένειαν διαλαμπούσης τῆς ὄψεως γίγνεται κρᾶσις ἐξ ἀμφοῖν ὁμοιοπαθὴς καὶ σύμπηξις. ἄλλην δ’ οὔτε τὸ ζῷον αἴσθησιν οὔθ’ ὁ κόσμος ἔχει φύσιν ἁπλῆν καὶ ἄμικτον· ἀλλὰ θαυμαστή τις, ὡς ἔοικε, διανομὴ γέγονε τῶν πέντε πρὸς τὰ πέντε καὶ σύλληξις…»

Μετάφραση: : «Επιπλέον αν ο κόσμος αυτός όπως πιστεύει ο Αριστοτέλης είναι ένας και μονογενής, κατά κάποιον τρόπο αυτός έχει συντεθεί και συναρμοστεί από πέντε κόσμους (στοιχεία), από τους οποίους ο πρώτος είναι της γης, ο δεύτερος του ύδατος, ο τρίτος του αέρα, ο τέταρτος του πυρός και ο πέμπτος είναι ο ουρανός, τον οποίον άλλοι τον αποκαλούν φως και άλλοι Αιθέρα, ενώ άλλοι αποκαλούν αυτόν τον ίδιο πέμπτη ουσία, την μόνη από τα σώματα που περιφέρεται κυκλικά (σπειροειδώς) εκ φύσεως, και όχι εξ ανάγκης ούτε εξ αιτίας άλλης σύμπτωσης. Γι’ αυτό λοιπόν, κατανοώντας τα πέντε ωραιότερα και τελειότερα σχήματα της φύσης – την πυραμίδα, τον κύβο, το οκτάεδρο, το εικοσάεδρο και το δωδεκάεδρο απένειμε στο κάθε στοιχείο το ανάλογο σχήμα. Υπάρχουν και εκείνοι που συνδέουν τις ισάριθμες δυνάμεις των αισθήσεων με εκείνα τα πρώτα στοιχεία, βλέποντας ότι η αφή ανθίσταται και ομοιάζει με την γη, η γεύση αντιλαμβάνεται τις ποιότητες των γευστών μέσω της υγρότητας, ο αέρας πλήττεται και γίνεται φωνή και ήχος για την ακοή, η οσμή από τις δύο υπόλοιπες που ανήκει στην όσφρηση, είναι αναθυμίαση και γεννιέται μέσω της θερμότητας και ομοιάζει με το πυρ, ενώ η όραση λάμπει διαπεραστικά λόγω της συγγένειάς της με τον αιθέρα και το φως, οπότε προκύπτει ομοιοπαθής κράση και σύμπτυξη αυτών των δύο. Άλλη αίσθηση δεν έχει το ζωντανό ον, ούτε άλλη φύση απλή και αμιγή ο κόσμος, αλλά όπως φαίνεται έγινε μια θαυμαστή διανομή και αντιστοίχιση μεταξύ των πέντε αισθήσεων και των πέντε στοιχείων».

 

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Στον μεσαίωνα οι Αλχημιστές, βαθύτατα εναρμονισμένοι με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και κυρίως τις διδαχές του Αριστοτέλη περί Πεμπτουσίας, δηλαδή Αιθέρα, ήταν βασικά οι κύριοι υπεύθυνοι για την συνέχιση της επικράτειας του αιθέρα δια μέσου επιστημονικών πειραμάτων, συνήθως με αποκρυφιστικό χαρακτήρα.

Τον 17ο αιώνα ο Ολλανδός αστρονόμος και φυσικός Κρίστιαν Χόιγκενς 1629-1695, πέντε χρόνια πριν πεθάνει με την “Πραγματεία περί φωτός” έδωσε την επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξη τού αιθέρα.

Ένα από τα τελευταία έργα του, ο Κοσμοθεωρός (Cosmotheoros) ασχολείται με την πιθανότητα ζωής σε άλλους κόσμους, σκέψη πρωτοποριακή έως και αιρετική για τα δεδομένα της εποχής, ενώ θεωρούσε ότι το Σύμπαν είναι γεμάτο ζωή. Μην ξεχνάμε πως αυτές τις είχε ήδη αναπτύξει λίγα χρόνια νωρίτερα ο Τζορντάνο Μπρούνο, καταδικασθείς τελικά στην πυρά το 1600 από την Ιερά Εξέταση.

Στην συνέχεια ο τιτάνας της επιστημονικής σκέψης Ισαάκ Νεύτων 1643–1727, ο οποίος θεωρείται εκείνος που θεμελίωσε τη σύγχρονη επιστήμη με τη θεωρία της βαρύτητας, αλλά και αυτός που συνέβαλε τα μέγιστα για την απόδειξη της ύπαρξης του αιθέρα. Η ύπαρξη του αιθέρα έδινε στον Νεύτωνα μια ικανοποιητική λύση στο πώς συμβαίνει η εξ αποστάσεως δράση. Γι’ αυτό πρότεινε ότι η μεγάλη ελαστικότητα του αιθέρα ίσως συνδυάζεται με μεταβολή στη συμπαντική πυκνότητά του ώστε να παράγει τη βαρύτητα.

Τον 19ο αιώνα ο Μάικλ Φαραντέι 1791-1867, υποστήριξε την ύπαρξη του φωτοβόλου αιθέρα, θέτοντας ταυτόχρονα τις βάσεις του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού.

Μία από τις πιο σημαντικές εφαρμογές της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής αποτελεί η γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος .

Στη συνέχεια ο Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ (1831-1878), ορίζοντας τα πεδία ως καταστάσεις μηχανικής συμπίεσης ενός αόρατου αλλά υπαρκτού υλικού που γεμίζει το χώρο, του αιθέρα, πρόσθεσε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα θα πρέπει να θεωρούνται ως ελαστικές συμπιέσεις του αιθέρα. Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα ήταν δονήσεις αυτού του ενδιάμεσου αβαρούς και ρευστού υλικού, εφόσον τα κύματα της θάλασσας είναι δονήσεις του νερού και του ήχου δονήσεις του αέρα.

Σύμφωνα με τον Μάξγουελ το κενό φαινόταν να ενεργεί διηλεκτρικά, σαν να ήταν «ηλεκτρικά πολωμένο». Προσπάθησε λοιπόν να προσφέρει κάποιο είδος μηχανικού μοντέλου για τη διάδοση του ηλεκτρομαγνητικού κύματος μέσα στο απόλυτο κενό. Έτσι φαντάστηκε ότι το κενό γεμίζει από τη μυστηριώδη ουσία του αιθέρα, που υποστηρίζει και περικλείει τα χρονικά μεταβαλλόμενα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία – κάτι σαν παλλόμενο αλλά αόρατο «ζελέ» που διαποτίζει το σύμπαν.

Ανάμεσα στους επιστήμονες του 19ου αιώνα που υπεράσπιζαν τη θεωρία του Αιθέρα ήταν και ο μεγαλοφυής Σέρβος Νίκολα Τέσλα, ο εφευρέτης των επαγωγικών κινητήρων εναλλασσόμενου ρεύματος, που έφεραν επανάσταση στην ηλεκτρομηχανική, καθώς και άλλων 700 πρωτοποριακών ευρεσιτεχνιών και εφευρέσεων.

Ο Τέσλα υποστήριζε πως: «Ένας ασύρματος πομπός δεν παράγει ερτζιανά κύματα, τα οποία είναι ένας μύθος, αλλά ηχητικά κύματα στον αιθέρα, που συμπεριφέρονται με κάθε τρόπο σαν αυτά στον αέρα, εκτός από το ότι, λόγω της μεγάλης ελαστικής δυνάμεως και εξαιρετικά μικρής πυκνότητας του μέσου, η ταχύτητα τους είναι αυτή του φωτός».

Επίσης ο Νίκολα Τέσλα (Nikola Tesla) σε ένα μήνυμά του για τα 81α  γενέθλιά του στις 10 Ιουλίου 1937 είχε δηλώσει: «Μόνο η ύπαρξη ενός πεδίου δύναμης μπορεί να εξηγήσει τις κινήσεις των σωμάτων όπως παρατηρήθηκαν και η παραδοχή του καταργεί την καμπυλότητα του χώρου. Όλη η βιβλιογραφία για το θέμα αυτό είναι μάταιη και καταδικασμένη στη λήθη. Όπως είναι και όλες οι προσπάθειες να εξηγηθούν οι λειτουργίες του σύμπαντος χωρίς να αναγνωρίζεται η ύπαρξη του αιθέρα και η απαραίτητη λειτουργία που παίζει στα φαινόμενα. Η δεύτερη ανακάλυψή μου ήταν μια φυσική αλήθεια με τη μεγαλύτερη σημασία. Καθώς έχω ψάξει σε ολόκληρα τα επιστημονικά αρχεία σε περισσότερες από μισή ντουζίνα γλώσσες για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς την παραμικρή ελπίδα, θεωρώ τον εαυτό μου ως τον αρχικό εξερευνητή αυτής της αλήθειας, που μπορεί να εκφραστεί από τη δήλωση: Δεν υπάρχει ενέργεια στην ύλη πέρα από το περιβάλλον»

 

ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΙΚΕΛΣΟΝ-ΜΟΡΛΕΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΞΟΒΕΛΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ

Το 1887 οι φυσικοί Άλμπερτ Μίκελσον και Έντουαρτ Μόρλεϊ (Albert Michelson – Edward W. Morley), θέλοντας να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη του αιθέρα, πραγματοποίησαν ένα σύντομο πείραμα πού διενεργήθηκε με την βοήθεια ενός συμβολόμετρου και που βάσει αυτού συμπέραναν πως αυτή η ενέργεια ήταν ανύπαρκτη!

Στο πείραμα βρέθηκε πως η ταχύτητα μιας δέσμης φωτός δεν μεταβάλλεται σε όποια κατεύθυνση ή απόσταση κι αν κινείται στην πειραματική διάταξη. Εφόσον λοιπόν δεν βρέθηκαν μεταβολές, αλλά «μηδενικό αποτέλεσμα», ο αιθέρας δεν υπήρχε.

Πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι το πείραμα έγινε με την υπόθεση ότι ο αιθέρας είναι ακίνητος. 

Η αντίληψη περί ακίνητου Αιθέρα αποδείχθηκε λανθασμένη από τον φυσικό Ντέιτον Μίλλερ. Αυτός παρατήρησε ότι ο Αιθέρας κινείται, συμπαρασύρεται δηλαδή από την επιφάνεια της Γης καθώς αυτή κινείται στο διάστημα.

Ο Μίλλερ βρήκε ότι o Αιθέρας κινείται πιο γρήγορα σε μεγάλα υψόμετρα και πια αργά σε μικρά. Γι’ αυτό ακριβώς θέλησε να επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα του πειράματός του σε μεγαλύτερο υψόμετρα διαλέγοντας το όρος Ουίλσον.

Ο Μίλλερ μίλησε για δυναμικό Αιθέρα και στις αρχές του αιώνα έκανε πολλά πειράματα μέτρησης της ταχύτητας του φωτός στην κορυφή του όρους Ουίλσον που απέδειξαν την ύπαρξη του Αιθέρα!

Έκανε πάνω από 200.000 χωριστές μετρήσεις κατά την διάρκεια ερευνών τριάντα χρονών.

Για ένα μέτρο σύγκρισης το περίφημο πείραμα Μίκελσον Μόρλεϊ πραγματοποιήθηκε σε συνολικό χρόνο τεσσάρων ωρών πραγματικών μετρήσεων, που πραγματοποιήθηκαν κατά την διάρκεια δύο ημερών του 1887.

Τη χαριστική βολή στη θεωρία του Αιθέρα την έδωσε ο  Αλμπερτ Αϊνστάιν με την επικράτηση της θεωρίας της σχετικότητας που έδειξε ότι δεν ήταν αναγκαίος ο αιθέρας για τη διάδοση του φωτός και των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στο κενό. Ωστόσο θα πρέπει να θυμίσουμε ότι το πείραμα των Μίκελσον και Μόρλεϊ πάνω στο οποίο βασίστηκε ο Αϊνστάιν για να σχηματοποιήσει την ειδική σχετικότητα απαιτεί η συγκεκριμένη ταχύτητα του φωτός να είναι σταθερή αλλά και μονόδρομη, δηλαδή μόνο προς μια  κατεύθυνση.

Όπως είδαμε σύμφωνα με το πείραμα αν υπήρχε Αιθέρας, η ταχύτητα του φωτός θα μεταβαλλόταν, ανάλογα με την κατεύθυνση που ταξίδευε στην πειραματική διάταξη. Αν όχι, τότε δεν υπήρχε Αιθέρας.

Σε αντίθεση με τη θεωρία του Αϊνστάιν  το πείραμα Μίκελσον – Μόρλεϊ έδειξε ότι μόνο η αμφίδρομη (μπρος – πίσω) ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή και δεν έδειξε ότι η μονόδρομη ταχύτητα του φωτός προς κάθε κατεύθυνση είναι σταθερή. Αυτό και μόνο το γεγονός δείχνει ότι η ειδική σχετικότητα στηρίχθηκε σε ένα αβέβαιο συμπέρασμα, σε μια ασταθή υπόθεση, που υπερβαίνει κατά πολύ τα πειραματικά αποτελέσματα του πειράματος Μίκελσον-Μόρλεϊ.

Ενώ κανένας δεν κατόρθωσε να μετρήσει με ακρίβεια τη μονόδρομη ταχύτητα του φωτός, το 1987 ο Έρνεστ Σίλβερτουθ εξέδωσε τα αποτελέσματα ενός πειράματος που αποδείκνυε ότι το μήκος κύματος του φωτός ποικίλλει ανάλογα με την κατεύθυνση της διάδοσής του.

Έρνεστ Σίλβερτουθ

Ο Σίλβερτουθ υπολόγισε ότι η Γη κινείται μέσα στον αιθέρα προς τον Λέοντα με ταχύτητα περίπου 378 (+19) χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Οι αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει ότι το ηλιακό σύστημα κινείται προς το νότιο τμήμα του Λέοντα με ταχύτητα περίπου 365 (+18) χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.

Τον Σεπτέμβριο του 2000 μάθαμε πως στο C.E.R.N, φωτογραφήθηκε ένα νέο υποατομικό σωματίδιο, το μποζόνιο, το άπιαστο σωματίδιο που οι φυσικοί αναζητούσαν εδώ και 40 χρόνια!

CERN

Είναι το θεμελιώδες σωματίδιο από το οποίο γεννάται η μάζα των άλλων σωματιδίων και σε τελική ανάλυση, η ύλη του σύμπαντος κόσμου! Μέχρι τώρα το προέβλεπε o Πίτερ Χίγκς από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στην ομώνυμη θεωρία του.

Σύμφωνα με τον Χιγκς λοιπόν υπάρχει διάχυτη στο Σύμπαν μια μορφή ενέργειας, γνωστή ως «πεδίο του Χιγκς, η οποία αλληλοεπιδρά με τα στοιχειώδη σωματίδια!

Σωματίδιο Higgs

Αποτέλεσμα αυτής της αλληλεπίδρασης είναι η δημιουργία των εν λόγω μποζονίων, τα οποία προσδίδουν στα κλασικά σωμάτια (πρωτόνια, νετρόνια, ηλεκτρόνια) τη μάζα τους. 

Ο Xιγκς αναφέρει ότι υπάρχει ενέργεια διάχυτη στο Σύμπαν από την οποία γεννάται η ύλη και κατ’ επέκταση η ζωή. Δηλαδή ότι ακριβώς αναφέρεται για τον Αιθέρα σε όλα τα αρχαία κείμενα, ο αιθέρας από τον οποία πηγάζουν όλα τα όντα και η ζωή. 

Μπορεί το επιστημονικό κατεστημένο να ήθελε την κατάργηση του αιθέρα, αλλά άλλο η παραπληροφόρηση και η συγκάλυψη των επιστημονικών ερευνών και άλλο η κατάργηση των νόμων της ζωής και του κόσμου, στους οποίους ο άνθρωπος συμμετέχει μέσω του Νου του, και δεν μπορεί να επέμβει για να επιφέρει αποτελέσματα τέτοια που θα βόλευαν την όποια επιστημονική ομάδα.

 

Ο ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΙΧ ΚΑΙ Η ΟΡΓΟΝΗ

Ο Βίλχελμ Ράιχ (Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής και ερευνητής) γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου του 1897 στη Γαλικία της τότε Αυστροουγγαρίας και πέθανε σε αμερικανική φυλακή στις 3 Νοεμβρίου 1957 (60 ετών) λίγες ημέρες πριν συζητηθεί και εγκριθεί η αίτηση αποφυλάκισής του.

Αρκετοί συνεργάτες του και η τελευταία σύζυγός του, υποψιάζονταν ότι δολοφονήθηκε, όπως άλλωστε είναι και η εκτίμηση πολλών ερευνητών, μαθητών του και συνεχιστών του έργου του.

Μια με δύο ημέρες πριν βρεθεί νεκρός είχε αποκαλύψει στην σύζυγό του πως είχε ζητήσει ασπιρίνες και του είχαν δώσει ροζ χαπάκια. Ενισχυτικό της άποψης ότι δολοφονήθηκε είναι το γεγονός ότι απορρίφθηκε από τη διεύθυνση των φυλακών η αίτηση της συζύγου του για περαιτέρω έλεγχο στα αρχεία της φυλακής, ειδικά στον ιατρικό του φάκελο.

Ο Βίλχελμ Ράιχ μελετώντας και πειραματιζόμενος με τα φαινόμενα της ζωής βρέθηκε μπροστά σε μια βιοηλεκτρική ενέργεια και έπειτα οργάνωσε μια σειρά πειραμάτων που θα τον οδηγούσαν στην ανακάλυψη της οργόνης.

Άρχισε να παρατηρεί τις βιοντικές κύστες τις οποίες τις ανακάλυψε μέσα από παρατηρήσεις στην έμβια και άβια ύλη και παρατήρησε απίστευτα φαινόμενα που τον ώθησαν στη σκέψη ότι τα σφαιρίδια με τις κύστες θα έπρεπε να εκπέμπουν κάποιου είδους ενέργεια.

Έτσι λοιπόν πραγματοποίησε το πρώτο βήμα για την ανακάλυψη και παρατήρηση της οργόνης, μέσω της ανακάλυψης των βιόντων.

Πηλός, χώμα, τριμμένος βράχος, άμμος θάλασσας και ρινίσματα σιδήρου ήταν μεταξύ των ανόργανων υλικών τα οποία αν τα άφηνε να αποσυντεθούν και φουσκώσουν μέσα σε νερό ή αποστειρωμένα διαλύματα ζωμού κρέατος θα σχημάτιζαν τις ακτινοβολούσες κύστες που ονόμασε βιόντα.

Ο Ράιχ διαπίστωσε επιπλέον, ότι τα βιόντα ακτινοβολούσαν ενέργεια χρώματος μπλε, η οποία φαινόταν να έχει επιδράσεις στον ίδιο και τους συνεργάτες του, μερικές φορές θετικές, σφρίγος, και μαύρισμα τού δέρματος σαν να έκανε ηλιοθεραπεία και άλλες αρνητικές, όπως επιπεφυκίτιδα των ματιών που ανέπτυξε παρατηρώντας για ώρες τις οντότητες των βιόντων στο μικροσκόπιο.

Θέλοντας να απομονώσει την ενέργεια των βιόντων τα τοποθέτησε σε μεταλλικό κλωβό. Ωστόσο, κάποια τυχαία περιστατικά που έγιναν κατά την παρατήρησή τους έδιναν την εντύπωση ότι η ενέργειά τους «διαπότιζε» τον χώρο του εργαστηρίου ακόμη και μετά την απομάκρυνσή τους από εκεί.

Όταν ο Ράιχ αφαίρεσε τα βιόντα από τον μεταλλικό κλωβό, παρατήρησε ότι τα φωτεινά φαινόμενα εξακολουθούσαν να συμβαίνουν μέσα σε αυτόν.  Άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα η ενέργεια αυτή να είναι παντού και πιθανώς να έχει ηλιακή προέλευση. Μετά από παρόμοιες παρατηρήσεις στο νυχτερινό ουρανό και από πλήθος μετρήσεων, πειραματικών διατάξεων και πολύχρονων ερευνών θεμελίωσε την ύπαρξη της ενέργειας της οργόνης.

Άρχισε να σκέφτεται τρόπους για να συλλέξει αυτή την ενέργεια, που είχε διαπιστώσει ότι τον φόρτιζε και τον έκανε πιο δυνατό. Προσπάθησε αρχικά να την περιορίσει φτιάχνοντας έναν κλωβό Φάραντεϊ με εσωτερικά τοιχώματα από φύλλα σίδερου και εξωτερικά με χάλκινο γειωμένο σύρμα. Παρά τις προσπάθειές του δεν ήταν δυνατό να την περιορίσει. Η ενέργεια έδειχνε να υπάρχει παντού, και ακολούθως  ανακάλυψε τον συσσωρευτή οργόνης.

 

Η ανακάλυψη της οργόνης θα άνοιγε έναν καινούργιο δρόμο για την ανθρωπότητα. Ο,τι ήταν γνωστό από την αρχαία εποχή μέσα από τις επίπονες μελέτες των πρώτων φιλοσόφων και των συνεχιστών τους για τον αιθέρα, με τον Ράιχ και την ανακάλυψη της οργόνης έπαιρνε συγκεκριμένες πρακτικές χρήσεις, έμπαινε σε ένα νέο πλαίσιο χρησιμοποίησης έτοιμο να αλλάξει τον τρόπο θέασης του κόσμου, να αλλάξει την ζωή επί τα βελτίω.

Αλλά η συγκινησιακή πανούκλα, όρος του Βίλχελμ Ράιχ, που την είχε μελετήσει και είχε γίνει και ο ίδιος το θύμα της δεν θα άφηνε με τίποτα αυτόν το πρωτοπόρο εξερευνητή της ανθρώπινης ψυχής και του σύμπαντος να ολοκληρώσει το έργο του για να το δωρίσει ως άλλος Προμηθέας στην ανθρωπότητα.

 

«Έχω πλήρη συναίσθηση του γεγονότος ότι το ανθρώπινο γένος γνώριζε από πολλούς αιώνες την ύπαρξη μιας ενέργειας πανταχού παρούσας, σχετιζόμενης με τη ζωή. Όμως το κύριο καθήκον της φυσικής επιστήμης είναι να καταστήσει αυτή την ενέργεια ωφέλιμη. Αυτή είναι η μόνη διαφορά μεταξύ του δικού μου έργου και της προηγούμενης γνώσης». Βίλχελμ Ράιχ, Αρχεία του Ινστιτούτου Οργόνης

 

Πέθανε στις φυλακές και μαζί του πέθανε και η ευκαιρία της ανθρωπότητας να βγει από το ασφυκτικό κλουβί της και να περπατήσει ελεύθερη σε καινούργια συμπαντικά μονοπάτια, να διαβεί τον θαυμαστό δρόμο που θα οδηγούσε σε μια κοινωνία χωρίς τον ασφυκτικό έλεγχο των ενεργειακών καρτέλ, χωρίς την επιβολή απρόσωπων επιταγών που δεν εξυπηρετούν τον άνθρωπο και το ολικό όφελός του.

Μιλάμε για τα μονοπάτια που πρώτοι  άνοιξαν οι Έλληνες σοφοί κατευθύνοντάς μας στην αλήθεια, οδηγώντας μας με το αξεπέραστο έργο τους, -του οποίου ψήγματα μόνο απολαμβάνουμε σήμερα- , στις αστροφώτιστες λεωφόρους του αιθέρα.🔶

 

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗΣ ΤΗΣ ΟΡΓΟΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΙΧ 1923-1934 Διαμορφώνει τη θεωρία του οργασμού και την τεχνική της ανάλυσης του χαρακτήρα. 1928-1934 Ανακαλύπτει τη σημασία του αναπνευστικού μπλοκαρίσματος και της μυϊκής θωράκισης στη λειτουργία της νεύρωσης. 1935-1936  Διερευνά τη βιοηλεκτρική φύση της σεξουαλικότητας και του άγχους. 1936-1939 Ανακαλύπτει τις κύστεις οργόνης (βιόντα). 1936-1939 Ανακαλύπτει ότι το καρκινικό κύτταρο μπορεί να προέλεθει από ζωικό ιστό που αποσυντίθεται βιοντικά και διαπιστώνει την οργάνωση πρωτόζωων από βρύα και χόρτα που αποσυντίθενται βιοντικά. 1937 Ανακάλυψη βακίλων-Τ σε σάρκωμα. 1939 Ανακάλυψη της βιοενέργειας (οργόνης) σε πακέτα βιόντων άμμου (sapa). 1940  Ανακάλυψη της οργόνης στην ατμόσφαιρα. 1940 Εφεύρεση του συσσωρευτή οργόνης. 1944 Εφεύρεση του μετρητή οργονοενεργειακού πεδίου. (Βιβλίο: Η βιοπάθεια του καρκίνου.) 1940-1945 Πειραματική οργονοθεραπεία της βιοπάθειας του καρκίνου. 1945 Πειραματική διερεύνηση της πρωτογενούς βιογένεσης 1945 Μέθοδος του οργονομικού λειτουργισμού. 1947 Διερεύνηση της συγκινησιακής πανούκλας του ανθρώπου που πλέον γίνεται αντιληπτή ως διαταραχή της βιοενεργειακής ισορροπίας. 1949-1950 Οργονομετρικές εξισώσεις. (Περιοδικό: Δελτίο οργόνης.) 1951 Ανακαλύπτει τη λειτουργία της κοσμικής υπέρθεσης και τον ρόλο της στην έμβια και άβια φύση. 1947-1951 Ερευνά τις αντιραδιενεργές ιδιότητες της οργόνης. 1951-1952 Ανακάλυψη της DOR (δηλαδή της θανατηφόρας οργόνης), αναγνώριση των ιδιοτήτων της και της τοξικής επίδρασής της (Ασθένεια DOR). 1951-1954 Ταυτοποίηση των ουσιών μέλανορ, ορίτη, μπραουνίτη και ορίνης   1952-1955 Η αρχής του «αντίστροφου» οργονομικού δυναμικού εφαρμόζεται για την αφαίρεση της dor από την ατμόσφαιρα κατά τη νεφοδιάλυση και τον έλεγχο του καιρού. (Περιοδικά: Δελτίο οργόνης και CORE – Κοσμική οργονική μηχανική.) 1954-1955 Διατύπωση της θεωρίας του σχηματισμού των ερήμων στη φύση και τον άνθρωπο (η συγκινησιακή πανούκλα) και απόδειξη της αναστρεψιμότητάς τους (Οργονική επιχείρηση «Έρημος» και ο ιατρικός απορροφητής dor). (Περιοδικό: CORE – Κοσμική οργονική μηχανική.) 1954-1955 Υποστηρίζει την άποψη ότι οι ασθένειες σχετίζονται με τη συγκέντρωση dor στους ιστούς. (Περιοδικό: CORE – Κοσμική οργονική μηχανική.) 1950-1957 Εξισώσεις βαρύτητας και αντιβαρύτητας. (Ανέκδοτες σημειώσεις.)

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ορφέως Ύμνοι, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον

Λεξικό Σουίδα, 10^ος αιώνας μ.Χ., Εκδόσεις Θύραθεν

Φιλοσόφων Βίων και Δογμάτων Συναγωγή, (2τόμο), Διογένης Λαέρτιος, Εκδόσεις Ζήτρος

Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, Από τον Θαλή ως τον Αριστοτέλη, Ευαγγελία Μαραγγιανού - Δερμούτση, Εκδόσεις Da Vinci

Η Γένεση του κόσμου, Η αρχαία Επιστήμη της Συνεχούς Δημιουργίας, Paul A. LaViolette, Εκδόσεις Ενάλιος

Ωγυγία ή Αρχαιολογία, Αθανάσιος Σταγειρίτης, Εκδόσεις Διανόηση

Μέγα Λεξικόν Ελληνικής Μυθολογίας και Λατρείας, Κάλλια Μ. Χυτήρογλου, Εκδόσεις Αγγελάκη

Συγκινησιακή πανούκλα, Μελέτες κοινωνικής παθολογίας, Βίλχελμ Ράιχ, Εκδόσεις Ρέω

Η ανακάλυψη της οργόνης Τόμος 1, Η λειτουργία του οργασμού, Βίλχελμ Ράιχ, Εκδόσεις Ρέω

Η ανακάλυψη της οργόνης Τόμος 2, Η βιοπάθεια του καρκίνου, Βίλχελμ Ράιχ, Εκδόσεις Ρέω

Ελεύθερη Ενέργεια, Νίκολα Τέσλα, Εκδόσεις Άγνωστο

* Πρώτη δημοσίευση του άρθρου στο περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 166.