Στο ίχνος των αιώνων που σαν ανθρώπινο γένος οριστικά εγκαταλείψαμε σαλπάροντας με αλαζονική αυταρέσκεια για τις ζοφερές ακτές της ανεπανάληπτης προόδου λίγες είναι οι στιγμές που δίνουν το στίγμα μιας ουσιαστικής παρέμβασης της ανθρώπινης φύσης, απέναντι στην σκοταδιστική επικράτηση του ανθρώπινου ζώου…
Μέσα σε αυτή την διαδρομή, από το ανήλιαγο αύριο μέχρι το φωτεινό χθες, το χθες της ολότητας που απεγνωσμένα ψάχνουμε σαν σκιές στο ημίφως, οι άνθρωποι εύκολα υποδύονται και ενδύονται ρόλους και μηχανικές συμπεριφορές.
Στο βάθος της ιστορίας, όπου η γνώση του γήινου χρόνου συνάρμοζε με τα υλικά της αιωνιότητας την πορεία του ανθρώπου στην σκηνή της ύπαρξης, αργά και σταθερά διακρίνονταν οι τρόποι μιας ανάδυσης στο επέκεινα των προσδοκιών, όπου οι ολοκληρωτικές επιβολές των -ισμών κρατούσαν για το αδέσμευτο και το ασυμβίβαστο στις νόρμες τους, την υπενθύμιση της φυλακής στην δική τους αντίληψη.
Οι φωνές έπρεπε να ηχούν στα κελεύσματα των εκάστοτε ισχυρών, οι χειρονομίες να αντανακλούν την τραχύτητα των άκομψων εισβολέων και η μαγική ανάγνωση του κόσμου να αφεθεί σαν χαμένη ιστορία στις ψιθυριστές αφηγήσεις των τρελών και των ποιητών αυτού του κόσμου.
Όλοι οι μυστικοί ρυθμοί μιας απαυγάζουσας αρμονίας που συνέπλεε με την φύση και τον απαλό της τόνο στην ανθρώπινη καθημερινότητα δεν χρειάζονταν επισημάνσεις τέτοιες που να εξυπηρετούν την εξουσία και τους υφιστάμενους υπηρέτες της.
Η λογική της μονομερούς κατεύθυνσης στην επιβαλλόμενη οπτική και στον δογματικό τρόπο του σκέπτεσθαι μοίραζε απλόχερα συγχωροχάρτια στην αδρανή κατανόηση των πραγμάτων, στην ανούσια κατάφαση μιας πραγματικότητας προ πολλού σχεδιασμένη προς τέρψιν μιας δυναστείας που ακόμα ψάχνει την επίγεια σημασία της.
Κάπου εκεί, στα φυλλώματα των εκροών της ιστορίας, στις μυστικές πτυχές του πέπλου της αντίληψης, η γυναίκα αποκαθηλωμένη από το πάνθεον των φανταστικών όντων προστέθηκε στον κόσμο των υπαρκτών πλασμάτων για να στοιχειώσει τον πραγματικό κόσμο με την υπόσχεση μιας ζωής περιβεβλημένης με τον αλάθητο σκοπό της, μιας ουσιαστικής προσέγγισης της αλήθειας που πήγαζε από τα στρώματα ενός ασυνειδήτου ακόμα πρωτόγνωρου για την πατριαρχική επικράτεια.
Σε αυτό το γυναικείο επίπεδο της μεταφοράς της ζωής στην καρδιά του όντος, σε αυτή την αδιόρατη κίνηση μιας ατέρμονης πορείας στην ουσία του σύμπαντος κόσμου, η γυναίκα έπρεπε να εξοβελιστεί σαν γυναίκα για να ξανά προσληφθεί στις δαγκάνες του ολοκληρωτισμού σαν ένα πλάσμα διάμεσο των κόσμων, ένα πλάσμα που η μια πλευρά του αγγίζει την παραμυθένια στήλη της συμπαντικής ανέλιξης και η άλλη πλευρά του παραμένει προσκολλημένη στην συνήθεια και στις αταβιστικές επιλογές του αρσενικού, στοιχειώνοντας το φαντασιακό της κοινωνίας με την διπολικότητά της.
Έτσι η γυναίκα έγινε μητέρα του χειροπιαστού, σύζυγος του πραγματισμού, ερωμένη του στείρου καθωσπρεπισμού, τροφός του ενδεδειγμένου και του συγκεκριμένου.
Η υπόσχεση μιας τούφας μαλλιών της κρυμμένη στους αστερισμούς έδωσε στους ποιητές το άλλοθι να την ανασύρουν από το γαλαξιακό της σπίτι για να τους εμποτίσει με την μουσική της αύρα, η γυναίκα που στο μεταίχμιο των κόσμων άγγιζε με τα χέρια της το υπερβατικό για να το μπολιάσει στην υδάτινη θλίψη του απομεσήμερου, σύρθηκε στην κρύπτη των ανδρείκελων για να εγκωμιαστεί σε παγκόσμιες ημέρες και τοπικές νύχτες.
Γυναίκα μυστήριο των κόσμων και κόσμε των μυστήριων, εσύ γυναίκα του πλήθους των αλλεπάλληλων φωνών της ευαισθησίας και της ομορφιάς, γυναίκα ρυθμιστή της ώρας του άχρονου και μυστικέ εκφραστή της ολότητας ήρθε η ώρα να αναλάβεις τον παντοτινό σου ρόλο, έξω από τα τετραγωνισμένα κλισέ των δεσμοφυλάκων σου που σου απονείμουν επετειακές ημέρες εν είδη μνημόσυνου, ήρθε η ώρα να αναπνεύσεις τον καθαρό αέρα την έμπνευσης σου απαλλασσόμενη μια δια παντός από τους δεσμώτες της ανθρώπινης φύσης.
Γυναίκα ελευθερώτρια…
Αργύρης Καραβούλιας © 8.3.2016