Στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες, στις πατριαρχικές αντιλήψεις, στα θεοκρατούμενα καθεστώτα, στις επίπλαστες δημοκρατίες, στους εκσυγχρονιζόμενους θεσμούς συνηθίζεται να τιμάται η γυναίκα ασφαλώς όχι ως αυτό που είναι, ως προς αυτό που παραπέμπει το αρχέτυπό της, αλλά ως προς αυτό που απαιτούν οι εν λόγω κοινωνίες, καθεστώτα, αντιλήψεις, κοκ.
Θα ήταν μεγάλη η παράλειψη μιας γιορτής για την γυναίκα από την ανδρική οπτική, είναι όπως όταν γιορτάζεις κάτι για το οποίο περηφανεύεσαι και το επιδεικνύεις ως κτήμα σου.
Κάπως έτσι και τη γυναίκα, επειδή είναι στα δικά μας μέτρα, οφείλουμε να την επικαλούμαστε κάθε 8 Μαρτίου…τουλάχιστον την σκεφτήκαμε να την τοποθετήσουμε στο βάθρο μαζί με τα υπόλοιπα απολεσθέντα που οφείλουμε να τιμούμε την μνήμη τους…
Και είναι η μνήμη που γεννάει την γυναίκα, ή μάλλον η γυναίκα που μέσω της γέννησης προσφέρει την μνήμη, η Μνημοσύνη που γεννάει τις Μούσες, οι Μούσες γυναίκες που γεννάνε την έμπνευση για να ντυθεί ο κόσμος με τέχνη και ομορφιά, για να στολιστεί ο άνθρωπος με το ιδεώδες του κάλλους και το ιδανικό του υψηλού, για να αποθεωθεί το γήινο ίχνος μας στα ουράνια βασίλεια των Μουσών, αφού εκεί τις τοποθετεί ο θεϊκός Όμηρος, στα δώματα του Ολύμπου…
Είναι η γυναίκα που θα δώσει πνοή στην γλώσσα με την τροφή από το σώμα της, με την αγκάς ελάζετο του Ομήρου, την αγκαλιά που θα γεννήσει τους ήρωες του κόσμου και τους ημίθεους ποιητές του, η γυναίκα τροφός της ζωής, τροχός ακοίμητος της αιώνιας αλλαγής…
Από το αρχέτυπο της Αφροδίτης ξετυλίγονται πάθη και έρωτες, αυτή την γυναίκα πρώτο κύτταρο της ζωής εκλιπαρούμε «δος νυν μοι φιλότητα και ίμερον, ώ τε συ πάντας δαμνά αθανάτους ηδέ θνητούς ανθρώπους» δως μου τώρα τον έρωτα και τον πόθο που μ’ αυτόν εσύ όλους δαμάζεις θνητούς και αθάνατους…, την γυναίκα υμνεί ο ποιητής για να αρχίσει η ιστορία του κόσμου.
Aυτή την γυναίκα επειδή ακριβώς είναι η ίδια η φύσης της φωτιά και νερό μαζί, ρέει ασίγαστα από την πηγή του απείρου, κοσμεί το βιβλίο της ζωής με τις σελίδες του ήλιου, κανένα τρικ καμίας εξουσίας δεν μπόρεσε να τιθασεύσει.
Μπορεί η γυναίκα-άτομο προς στιγμήν να κλείστηκε σε αντρικές αγκύλες, αλλά η γυναίκα-ιδέα έσπασε το ασφυκτικό καλούπι και ξεχύθηκε στα πλατώματα του κόσμου, πότισε με το νερό της τα στεγνά κρανία και άνθησε η ενόραση και άνοιξε η αίσθηση, το αίμα κύλησε προς την καρδιά για να τραγουδήσει το αείζωο πυρ της…
Γυναίκα-Μούσα, κομίζεις σπάνια πετράδια από τα αστρικά φυλλώματα της καταγωγής σου, της ένθεης τροχιάς σου, κυοφορείς το θαλερό αύριο και αγκαλιάζεις το σήμερα με τον αέρα της φωτιάς σου, ξεδιψάς την materia prima, γυναίκα φωτόνιο της χαράς που πνέεις την αιωνιότητα στα λιβάδια του χρόνου…
Αργύρης Καραβούλιας ©