Δεν υπάρχει χρόνος για την ποίηση, η ποίηση ποτίζει με το αίμα της την αιωνιότητα!
Οι ποιητές έχουν το ξεχωριστό προνόμιο να εξαπατούν τον χρόνο, να ζουν στην αντανάκλασή του ωριμάζοντας στις εξαχνούμενες σκιές του.
Ως οι κατ’ εξοχήν μάγοι της απόδρασης και παράτολμοι εξερευνητές του αχώρητου, το βραβείο τους είναι το ανεξίτηλο στίγμα τους στην επιφάνεια του αόρατου και του απρόσιτου.
Τι θλιβερή παράσταση, να βλέπεις να στοιβάζονται «ποιητές…» και «ποιήματα…» μπολιασμένοι με τα φρούδα μηνύματα της εποχής, να συναγελάζονται βαμπίρ που αποζητούν τη θέαση… και καρικατούρες της «λογοτεχνίας…» για να διακοσμήσουν την αποπνικτική τους πραγματικότητα με στίχους… και ρίμες…, παρασυρόμενοι άπαντες στην κεντρομόλο δίνη του ανούσιου.
Όσο και να προσπαθούν πολιτικάντικες κλίκες και λογοτεχνίζουσες συντεχνίες να αποκτήσουν υπόσταση χρησιμοποιώντας την ποίηση, όσο και να στολίζουν με γυαλιστερές γιρλάντες βραδιές, αποκαλώντας τες ποιητικές…, όσο και να θέλουν να χωρέσουν την άχρονη ποίηση στα ασφυκτικά καλούπια του μίζερου χρόνου τους, η αληθινή ποίηση θα τους ξερνάει πάντα, πάντα θα βρίσκεται έξω από την θνητότητα του χρόνου, αγκαλιά με την έμπνευση του απείρου…
Αργύρης Καραβούλιας © Argiris Karavoulias