Η Ελληνική ψυχή φλογισμένη με τον αέρα της ελευθερίας, οπλισμένη με το αίμα των ηρώων προγόνων της, με του Αχιλλέα το ξίφος στα χέρια και του Λεωνίδα το θάρρος στην μάχη, θεριεύει μέχρι να αποτινάξει τον ζυγό και να αποκεφαλίσει το τέρας της σκλαβιάς.
Το 1821 έλαμψε ως θεϊκή αστραπή μέσα σε κάθε Έλληνα, γέμισε με μανιασμένο αέρα τα στήθη, το χέρι ατσάλωσε σαν του μαχαιριού την κόψη, το ξίφος βγήκε από το θηκάρι της ιστορίας για να σμίξει ουρανό και γη, να γίνουν τα πεδία της μάχης τόποι αχώρητοι, σινιάλα της αιωνιότητας στον χρόνο.
Εκεί έσμιξαν φωτιά και αγάπη, εκεί ο Κολοκοτρώνης πήρε της Αθηνάς την υπόσχεση για νίκη και ο Νικηταράς της Παναγιάς την χάρη, στην μάχη επάνω εκείνοι οι ήρωες δεν έβλεπαν τον τρομερό εχθρό, αλλά ατένιζαν την κορυφή του Ολύμπου που χαρίζει την αιώνια δόξα.
Αθάνατα τα πεδία των μαχών που έδωσαν την νέα γη της ελεύθερης πατρίδας, το αίμα εκείνο που τα πότισε ποτέ δεν στέγνωσε, έβγαλε ρίζες και ύψωσε βλαστούς στον χρόνο, άπλωσε την υγρή σκιά του σε κάθε εκατοστό γης ελληνικής και ακόμα ποτίζει με ελευθερία την καρδιά του Έλληνα.
Ο Έλληνας ποτέ δεν δείλιασε στην μάχη, δεν θέλησε ποτέ να ζήσει στα σκοτάδια, δεν ξέχασε την θεϊκή του μήτρα που τον έστεψε με την δάφνη στο μέτωπο και τον ήλιο στο βλέμμα.
Αρκεί μια σπίθα μόνο να αστράψει στην ψυχή για να συντρίψει ξανά τον τύραννο, να δώσει και πάλι στον κόσμο τον αιώνιο Λόγο που γαλουχεί με τα νάματά του τις πανανθρώπινες αρετές κι αξίες.
Αργύρης Καραβούλιας © Argiris Karavoulias