Ξεχάσαμε να συνυπάρχουμε, να βιώνουμε τα πράγματα στο φως της εκδήλωσης πρωτόγνωρων συναισθημάτων, να μας αγγίζει η αλήθεια της μορφής πλάθοντας με τις σχέσεις μας την μορφή της αλήθειας.
Χωρίς την πνοή του ζώντος
απομακρυνόμαστε ως κοινωνία όλο και περισσότερο από την κοιτίδα του ανθρώπινου,
δεν ανταλλάσσουμε πια το βίωμα στην εκτυφλωτική διάσταση της ψυχικής
πραγματικότητας.
Ονομάσαμε έξυπνες τις συσκευές
κρυμμένοι πίσω από τα ελάχιστα ίχνη αντίληψης των προβλέψιμων νοημάτων μας,
χωρίς φυσική νόηση δρασκελίζουμε στα τυφλά το τεχνητό όνειρο της νοημοσύνης.
Χωρίς ζεύξη με το νοτισμένο χώμα της ουράνιας φαντασίας σταματήσαμε να γεννάμε το αυθεντικό, ακολουθούμε σαν μαριονέτες ρυθμισμένες από τα αόρατα νήματα εκ-βαρβαρισθέντων τεχνοθεών, το πλαστό και το κίβδηλο.
Η αληθινή ζωή είναι στο φως του
ήλιου και στο φως των συναισθημάτων, στην βίωση της γλώσσας ως ολότητα, στο
άγγιγμα με την ζωή και την αφτιασίδωτη αλήθειά της, στο μεθυστικό νανούρισμα
των κυμάτων στην αμμουδιά του χρόνου, χωρίς τεχνητές μεσολαβήσεις ας ενσκήψουμε
στην χαρά και στον πόνο του άλλου.
Είναι καιρός να ξελογιαστούμε από
τα δέντρα και τα άρρητα μυστικά τους, να ξενυχτήσουμε με τα αστέρια
ανταλλάσσοντας διευθύνσεις, να μοιραστούμε τις αισθήσεις μας με την ποίηση, να
ποτίσουμε με το νερό των λέξεων την ρίζα της θεϊκής καταβολής μας.
Αργύρης Καραβούλιας
©18/10/2020